همشهری آنلاین: اگر شادروان داریوش مهرجویی هنوز بین ما بود و از او می‌خواستیم برای این روزها و شب‌های هموطنان خود فیلمی از کارنامه‌اش را معرفی کند، بدون‌شک دست روی فیلمی می‌گذاشت که وسط دهه۶۰ و میانه سال‌های جنگ تحمیلی ساخته است.
«اجاره‌نشین‌ها» از معدود فیلم‌های ایرانی است که برای تغییر حال هر جمع و گعده‌ای یک حقیقت بی‌نیاز از اثبات به حیاتش ادامه می‌دهد. داستان مواجهه عباس‌آقای سوپرگوشت مباشر رام دامدار با مستأجرانش آنقدر حلاوت دارد که مصرف‌کنندگان اخبار ناخوشایند را به‌تماشا دعوت کند. نبردهای نامنظم دسته غلام نسناس و باند آق‌باقری آنچنان روپاست که توصیه‌اش برای تغییر هر ذائقه تلخی هنوز کیمیاست. کافی است ۳صحنه «اجاره‌نشین‌ها» را مرور کنیم تا یادتان بیاید که با چه فیلمی طرف هستیم؛ دوئل گروهی در بنگاه املاکی، حضور خانم مهندس افجه‌ای در ساختمان و صحنه پذیرایی از مش‌مهدی و عواملش با کباب کوبیده. این صحنه‌های ناب آنقدر زنده و خوندار از دهه۶۰ به سمت ما می‌آیند که توصیه می‌کنم همین الان بلند شوید، یک نسخه پاک و شفاف از فیلم فراهم کنید و با موسیقی ناصر چشم‌آذر وارد دنیای فیلم شوید.
«اجاره‌نشین‌ها» حال‌خوب‌کن‌ترین فیلم ایرانی برای روزهای‌سخت‌است. برای شادی روح سازنده دل‌زنده‌اش هم فاتحه فراموش نشود.
