به گزارش همشهری آنلاین، عباس سلیمی، نمین؛ پژوهشگر تاریخ و سیاست: ایران، سرزمینی که در بستر پرحادثه تاریخ معاصر، بارها و بارها در برابر تندبادهای سیاسی و نظامی ایستادگی کرده، همواره آزمون‌هایی بس دشوار را پشت سر گذاشته است. در بسیاری از این پیچ‌های تاریخی، یکپارچگی اجتماعی و وحدت ملی آن‌گونه که باید، رخ ننمود؛ چرا که وحدت در هنگامه‌های خطر، نیازمند عناصری بنیادین است که نبود هر یک از آن‌ها، راه را بر انسجام همگانی می‌بندد.
در برهه‌هایی چون اشغال ایران توسط متفقین در جنگ جهانی دوم، هرچند کشور دارای ارتشی مدرن بود، اما چون شخص شاه ــ رضاخان ــ اراده‌ای برای مقاومت نداشت و تنها در فکر نجات خویش بود، ارتش نیز اراده‌اش را باخت و ملت، بی‌اعتماد و پراکنده ماند. ارتش بی‌فرمانده و ملت بی‌امید، یعنی کشوری بی‌دفاع. در این بزنگاه، نه حاکمیتی صادق بود و نه ملتی همدل؛ نتیجه، شکست بی‌درنگ در برابر بیگانگان شد.
اما نقطه عطف تاریخی ایران، انقلاب اسلامی و پس از آن دفاع مقدس بود؛ جایی که همه چیز تغییر کرد. در آن دوران سخت، با وجود محرومیت‌های اقتصادی و هجمه‌های نظامی، مردم یکپارچه در کنار جبهه‌ها قرار گرفتند، نه فقط با حضور مستقیم، که با ارسال کمک‌های مادی و معنوی، با دعا، با اشک و با ایمان. دلیل این دگرگونی چه بود؟ رهبری که ملت به صداقت، دیانت و شجاعت او ایمان داشتند. امام خمینی نماد حق‌طلبی و استقلال‌خواهی بود؛ کسی که در کلام و عمل، جز مصلحت مردم و سربلندی اسلام، نیندیشید.
همین سه مؤلفه ــ رهبری شجاع و مردمی، ملت وفادار و نیروهای مسلح فداکار ــ اساس پیروزی ایران در سال‌های جنگ و پس از آن بود. تجربه‌ای که بار دیگر، در وقایع اخیر، تجدید شد. وقتی ایران در برابر تجاوز صهیونیست‌ها در نبردی تمام‌عیار قرار گرفت، باز هم همان ارکان به میدان آمدند. سپاه و ارتش با اقتدار، آسمان ایران را حراست کردند، مردم با حضور در خیابان‌ها، نمازهای جمعه، تشییع شهدا و همراهی رسانه‌ای، از حاکمیت ملی دفاع کردند و رهبر معظم انقلاب، با کلامی آرام اما قاطع، مسیر ایستادگی را ترسیم فرمودند.
در روز تشییع پیکر سرداران شهید، جوانانی دیده شدند که شاید پیش از آن در هیاهوی رسانه‌های بیگانه، از درک حقیقت دور مانده بودند، اما در آن لحظه، با چشمانی اشک‌بار و دل‌هایی لرزان آمده بودند تا بگویند ما مدیون این مجاهدانیم. آنانی که سال‌ها در سکوت جنگیده و در خفا آسیب دیده بودند، ناگهان در آغوش ملت درخشیدند.
ملت ایران به چشم دید که چگونه نیروهای مسلح نه فقط در برابر دشمن خارجی، که در برابر تحریف و فراموشی ایستاده‌اند. ارتشیان و پاسداران این سرزمین، نه سربازان قدرت، که فرزندان مردم‌اند.
اکنون، در میانه پیچ تاریخی دیگر، این تجربه‌ها درس امروز ماست: دشمن فقط از سلاح ما نمی‌ترسد، بلکه از وحدت ما هم هراس دارد. آنچه مانع تحقق نقشه‌های شوم آمریکا و رژیم صهیونیستی شده، نه فقط موشک و پهپاد، که پیوندی عمیق میان رهبری، ملت و نیروهای مسلح است. پیوندی که ایران را یکپارچه نگه داشته است.
