به گزارش خبرورزشی، وقتی تیم ملی آلمان آمادهٔ سفر به برزیل برای جام جهانی ۲۰۱۴ می‌شد، جامی که در نهایت به خانه برد، پیراهن دوم تازه‌ای معرفی کرد؛ لباسی که الهام‌گرفته از لباس کلاسیک فلامینگو بود.
شعاری که برای این پیراهن انتخاب شد، ساده و گویا بود: «پیراهنت برای ریو». حرکتی نمادین برای جلب دل هواداران پرشمار محبوب‌ترین باشگاه برزیل و همزمان نشانی از آرزویی بزرگ؛ رسیدن به فینال در شهر رویایی ریو دو ژانیرو.
آلمان با همان لباس راه‌راه افقی مشکی و قرمز و با شش بازیکن بایرن مونیخ در ترکیب اصلی، در نیمه‌نهایی جام جهانی در بلوهوریزونته، برزیل را با نتیجهٔ باورنکردنی ۷ بر ۱ درهم کوبید. دیداری که تا ابد با نام «فاجعهٔ مینه‌رائو» در تاریخ فوتبال باقی خواهد ماند؛ اشاره به نام ورزشگاه و سنگین‌ترین شکست تاریخ مرحلهٔ نیمه‌نهایی جام جهانی. آن شب، بسیاری از بازیکنان حتی پیراهن‌هایشان را عوض نکردند؛ نه از روی غرور، که از سر احترام به رقیبی که شکسته و تحقیرشده، میدان را ترک می‌کرد.
وقتی در آلمان نام فلامینگو به میان می‌آید، ناخودآگاه ذهن‌ها به همان شب تاریخی بازمی‌گردد. توماس مولر، کسی که گل نخست آن دیدار را به ثمر رساند، امشب دوباره با آن رنگ‌ها روبه‌رو می‌شود؛ رنگ‌هایی که خاطرات تلخ و شیرینی را برایش زنده می‌کنند. این مسابقه برای مولر معنای بسیار دارد؛ چراکه اگر بایرن حذف شود، دوران درخشان او، با ۷۵۴ بازی و ۲۵۰ گل در پیراهن سرخ (این بار بدون مشکی) به پایان خواهد رسید.
مولر می‌گوید: «این بازی‌ها، که یا می‌بری یا خداحافظی می‌کنی، همیشه مثل بازی با آتش است؛ پرتنش، اما همین است که آن‌ها را این‌قدر خاص می‌کند.» این نخستین رویارویی تاریخ میان دو نماد فوتبال آلمان و برزیل است. اگر بایرن دیدار با بنفیکا را آن‌طور سهل‌انگارانه آغاز نکرده بود، شاید این تقابل اصلاً رخ نمی‌داد؛ در آن بازی، یک نیمه را کاملاً واگذار کردند و در نیمهٔ دوم نیز فرصت‌های فراوانی را هدر دادند.
از جمله مقصران اصلی شکست ۱-۰ برابر بنفیکا، لروی سانه بود؛ بازیکنی بااستعداد، خوش‌تکنیک و جذاب، اما گاهی چنان مغرور که فراموش می‌کند تواضع، بخشی جدایی‌ناپذیر از فوتبال است. این احتمال وجود دارد که امشب، آخرین حضور سانه با پیراهن بایرن باشد؛ چرا که از سه‌شنبه، او رسماً بازیکن گالاتاسرای خواهد شد. حتی در صورت صعود بایرن، این انتقال نهایی است. مایکل بالاک، اسطورهٔ بایرن، در واکنشی صریح می‌گوید: «این پرونده باید خیلی وقت پیش بسته می‌شد.»
از سانه، همواره می‌توان انتظار هر چیزی را داشت؛ از جادوی ناب گرفته تا لحظات تلخ و پراشتباه. آیندهٔ بایرن اما شاید در دستان نیک وولتماده باشد؛ مهاجمی که در اشتوتگارت شکوفا شد و در این ماه، چه با تیم ملی بزرگسالان و چه در رقابت‌های یورو زیر ۲۱ سال، عملکردی درخشان داشت. شنیده‌ها حاکی از آن است که بایرن با باشگاه او به توافق رسیده و حاضر است ۵۰ میلیون یورو برای خرید بازیکنی بپردازد که تنها یک سال پیش، به صورت رایگان جذب اشتوتگارت شده بود.
وولتماده، مهاجم ۲۳ ساله، می‌تواند کلید بازسازی خط حملهٔ بایرن باشد؛ به‌ویژه با خداحافظی قریب‌الوقوع مولر و ورود هری کین به ۳۲ سالگی در ماه جولای.
و حالا، نگاه‌ها به نبرد امشب دوخته شده؛ دو تیم با سبک‌های مشابه و فلسفه‌ای مشترک در پرس شدید. بر اساس تحقیقی از مرکز مطالعات فوتبال CIES، بایرن و فلامنگو دو تیمی هستند که بیشترین فشار را در نزدیک‌ترین فاصله به دروازهٔ حریف برای بازپس‌گیری توپ اعمال می‌کنند.
فیلیپه لوئیس، سرمربی فلامینگو و ستارهٔ سابق اتلتیکو مادرید، با احترام و اعتمادبه‌نفس می‌گوید: «بایرن بخشی از باشگاه‌های نخبهٔ فوتبال دنیاست؛ یک غول اروپایی. تیمی که هم الهام‌بخش ماست و هم انگیزه‌بخش. کیفیت بازی‌شان را به‌خوبی می‌شناسیم، اما در زمین، هر اتفاقی ممکن است رخ دهد.»
همان‌طور که یازده سال پیش در نیمه‌نهایی جام جهانی رخ داد؛ شبی که آلمان‌ها با پیراهنی به رنگ فلامینگو وارد زمین شدند… و تاریخ را نوشتند.
