وبگاه چینی" چاینا آکادمی" با انتشار گزارشی به قلم سردبیر دفاعی خود ادعای منابعی در ایران را درباره سرنگون کردن چند فروند جنگنده رادارگریز اف-35 آمریکایی در جریان تجاوز اخیر صهیونیستی- آمریکایی به ایران را مورد واکاوی و تحلیل قرار داده است.
به گزارش عصرایران، "چریوت ژای" سردبیر دفاعی وبگاه "چاینا آکادمی" در این باره نوشت:
در ۱۶ ژوئن، معاون استاندار استان آذربایجان شرقی ایران اعلام کرد که یک فروند جت جنگنده اف-35 اسرائیلی بر فراز آسمان تبریز سرنگون شده است. ایران چگونه موفق به انجام این کار شد؟ رسانه ایرانی "پرس تی‌وی" جزئیات این عملیات را گزارش داد. اگر روایت آنها دقیق باشد، تاکتیکی که ارتش ایران استفاده کرده همان تاکتیکی است که چین 63 سال پیش به طور خاص برای سرنگونی هواپیماهای آمریکایی توسعه داد.
به گزارش پرس تی‌وی، در روز اول عملیات، اسرائیل از اف-35ها برای هدف قرار دادن رادارهای دفاع هوایی ایران استفاده کرد. اگرچه اسرائیلی‌ها معتقد بودند که پدافند هوایی زمین‌پایه ایران را به طور کامل غیرفعال کرده‌اند، اما در واقع، بسیاری از سیستم‌های راداری را که آنها بمباران کردند، ماکت ها و طعمه‌هایی بودند که عمدا توسط ایران برای گمراه کردن آنها نصب شده بودند - و اسرائیل را برای عملیات بعدی خود به احساس امنیت کاذب کشاندند. طی چند روز بعد، با خاطر جمع شدن اسرائیلی‌ها، سیستم‌های راداری پنهان ایران ناگهان فعال شدند و اف-35 ها را غافلگیر کردند.
در این مرحله، برخی ممکن است از خود بپرسند: مگر اف-35 یک جنگنده رادارگریز و غیرقابل شناسایی با رادارها نیست؟ پاسخ در درک دو مفهوم اساسی نهفته است.
اول، هواپیماهای رادارگریز کم‌رویت هستند و این گونه نیست که کاملا برای رادار نامرئی باشند. این جنگنده ها ممکن است با سطح مقطع راداری بسیار کمتر از یک جنگنده در رادارها پدیدار شوند. در واقع این هواپیماها اگر به اندازه کافی نزدیک شوند، یا چندین باند رادار با هم کار کنند، هنوز احتمال شناسایی و قفل کردن روی آنها وجود دارد.
به عنوان مثال، در طول بمباران یوگسلاوی سابق توسط ناتو، سیستم‌های راداری یوگسلاوی عمدتا برای جلوگیری از نابودی توسط موشک‌های ضد تشعشع آمریکایی ساکت ماندند. در عوض، آنها ناظران بصری را برای ردیابی هواپیماهای ناتو از طریق دید مستقر کردند.
پس از شناسایی الگوهای پرواز ناتو، تیپ 250 موشکی دفاع هوایی یوگسلاوی یک کمین برای آنها ترتیب داد. در 27 مارس 1999، هنگامی که یک هواپیمای آمریکایی در فاصله 5 مایلی قرار گرفت، رادار خود را فعال کرده و روی هدف قفل کردند. در عرض 17 ثانیه، نیروهای آماده شده یوگسلاوی شلیک کردند و با موفقیت اولین هواپیمای رادارگریز جهان - F-117 – را سرنگون کردند.
قطعات یک فروند اف-۱۱۷ سرنگون شده آمریکایی در صربستان (در مارس ۱۹۹۹) که هم اینک در موزه هوانوردی بلگراد به نمایش گذاشته شده است.
دوم، چه F-35 باشد و چه F-22، همه جنگنده‌های رادارگریز یک ویژگی مشترک دارند - قابلیت‌های رادارگریزی آنها بسته به زاویه متفاوت است. آنها از جلو بیشترین رادارگریزی را دارند، اما طرفین و عقب آنها سطح مقطع راداری (RCS) بیشتری دارند. بنابراین، اگر نیروهای پدافندی ایران منتظر بمانند تا F-35 از بالای سر آنها پرواز کند و سپس رادار خود را برای قفل کردن از پهلو یا عقب روی آنها فعال کنند، احتمال موفقیت به طور قابل توجهی بیشتر خواهد بود.
این تاکتیک کمین برای اولین بار توسط ارتش چین در سال 1962 توسعه داده شد. در آن زمان، ایالات متحده با هواپیماهای شناسایی U-2 به تایپه کمک کرد، که در ارتفاعات بالا و فراتر از دسترس اکثر توپ‌های ضدهوایی پرواز می‌کردند و اغلب به حریم هوایی سرزمین اصلی چین تجاوز می‌کردند.
اگرچه ارتش چین برخی موشک‌های سطح به هوا داشت اما U-2ها به گیرنده‌های هشدار راداری (RWR) مجهز بودند که می‌توانستند نوع راداری را که آنها را ردیابی می‌کند، شناسایی کنند. به محض روشن شدن رادار موشکی چین، U-2ها فورا فرار می‌کردند.
پس از کشف این رفتار، اپراتورهای رادار چین شروع به ردیابی U-2ها با رادارهایی کردند که در فرکانس‌های مختلف کار می‌کردند. وقتی U-2ها به اندازه کافی نزدیک می‌شدند، ناگهان رادار هدایت موشک را روشن می‌کردند و ظرف 8 ثانیه شلیک می‌کردند و به خلبانان فرصتی برای واکنش نمی‌دادند. در 9 سپتامبر 1962، چین برای اولین بار با استفاده از این روش با موفقیت یک U-2 را سرنگون کرد. آنها بعدا این تاکتیک را برای سرنگونی 3 فروند دیگر تکرار کردند.
