به گزارش همشهری‌آنلاین، شرایطی که طی هفته‌های گذشته در کشور پیش آمد، اسماعیل کارتال را تا مرز جدایی از پرسپولیس پیش برد و شاید الان که شما این مطلب را می‌خوانید، حتی خبر رسمی این ماجرا هم اعلام شده باشد. به این ترتیب حالا پرسپولیس در تکراری‌ترین موقعیتش طی یک سال‌ونیم اخیر قرار گرفته:تلاش برای انتخاب سرمربی! احتمالا کمتر کسی تصور می‌کرد بعد از دوران طولانی‌مدت حضور برانکو و یحیی گل‌محمدی روی نیمکت پرسپولیس، این تیم دچار چنین شرایطی شود و مرتب دنبال سرمربی جدید بگردد، اما ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم داده‌اند تا حالا سرخپوشان هر چند ماه یک بار یک سرمربی جدید عوض کنند. در این میان گزینه‌ای که این اواخر بار دیگر اسمش سر زبان‌ها افتاده کریم باقری است؛ اسطوره پرسپولیس که فصل گذشته در مقطعی سرمربی موقت این تیم شد، اما تحت هیچ شرایطی زیر بار قطعی شدن این داستان نرفت و آنقدر اصرار کرد تا باشگاه اسماعیل کارتال را آورد. حالا کارتال رفته و کریم دم دست است. مسلما باشگاه بدش نمی‌آید از او در این سمت استفاده کند، اما آیا خودش می‌پذیرد و اصلا چنین تصمیمی منطقی است یا نه.
مخالفان چه می‌گویند؟
استدلال‌های این دسته، چندان جدید نیست و همان حرفی را می‌زنند که سال‌ها گفته‌اند. از نظر بخش قابل توجهی از هواداران فوتبال در ایران، کریم باقری در این سال‌ها یک دستیار «فنی» نبوده و حتی حضورش در کادر پرسپولیس یا تیم ملی هم بیشتر جنبه‌های انضباطی داشته یا به وزن، محبوبیت و شخصیت کاریزماتیک او مربوط می‌شده است. این گروه عقیده داشته‌اند باقری در طولانی‌مدت نمی‌تواند نقش یک نفر اول خوب و کارگشا را داشته باشد. در نتیجه ممکن است نتایج ضعیفی به دست بیاورد و اعتبار و جاذبه چشمگیری را هم که در تمام طول این سال‌ها کسب کرده، در این مسیر از دست بدهد. این ظاهرا مهم‌ترین نگرانی خود آقا کریم هم به شمار می‌رود که باعث شده او همیشه از قرار گرفتن در این موقعیت پرهیز کند و به همان حضور در کادر با عنوان دستیاری رضایت بدهد.
موافقان چه می‌گویند؟
گفتیم که ایده‌های مخالفان در این سال‌ها بسیار شنیده شده، اما دسته دومی هم وجود دارد که دیدگاه متفاوتی دارند. این گروه بر این باورند که وقتی شرایط اضطراری به وجود آمده و گزینه مطلوب و باکیفیت به دشواری پیدا می‌شود، باقری یک بار برای همیشه باید دلش را به دریا بزند و بختش را به عنوان سرمربی قطعی و بلندمدت بیازماید. تیم او در فاصله حضور گاریدو و کارتال روی نیمکت پرسپولیس اصلا بد بازی نکرد، بازیکنان دوستش دارند و با استفاده از ۲-۳ دستیار فنی، شاید بتواند ظرفیتش در این زمینه را بروز بدهد و استعدادش را به رخ بکشد. باور این عده آن است که ترس و هراس همیشگی باقری روی ریسک‌پذیری او سایه انداخته، وگرنه شاید کریم چیز زیادی از خیلی از مربیان فعال در فوتبال ایران کم نداشته باشد. از سوی دیگر این گروه می‌گویند دوران حضور باقری به عنوان یک دستیار محو در کادرفنی به پایان رسیده و او بالاخره باید در سطحی بالاتر، خودی نشان بدهد. گرچه هزینه شکست احتمالی این ایده برای پرسپولیس و خود باقری زیاد خواهد بود، اما بعد از این همه سال دستیاری و با توجه به محبوبیتی که کریم دارد، آزمودن آن چندان غیرمنطقی نیست. ببینیم کریم این بار با وسواس و وسوسه‌هایش چه می‌کند؛ بالاخره سرمربیگری قطعی را می‌پذیرد یا در برای او همچنان روی همان پاشنه پیشین می‌چرخد.
