به گزارش همشهری آنلاین، همین چند روز پیش بود که رئیس پارک ملی کویر از ثبت تولد چهار کره‌گورخر جدید در پارک ملی کویر ایران خبر داد و گفت که با تولد این چهار کره، شمار زادآوری‌های امسال در پارک ملی کویر به هشت رأس رسیده است. رضا شاه‌حسینی با بیان اینکه این ۴ کره‌گورخر آسیایی تازه متولد شده در دشت‌های شمالی منطقه سیاهکوه مشاهده و ثبت شدند، اعلام کرد که این زادآوری نشان دهنده بهبود شرایط زیستگاهی و موفقیت در حفاظت و مدیریت منابع زیستی این گونه ارزشمند و در معرض تهدید است.

گور ایرانی در دهه ۱۳۵۰ به طور کامل منقرض شده بود، اما تلاش برای احیای این گونه از سال ۱۳۷۶ آغاز شد. در سال ۱۳۷۶ با انتقال ۳ گورخر از پارک ملی توران سمنان به سایت گوراب شهرستان مهریز، تلاش برای احیای مجدد این گونه در استان یزد شکل گرفت. بعد از آن و در سال ۱۳۸۷ در نتیجه تلاش‌ها جمعیت این گونه به ۴۰ راس رسید تا اینکه جمعیت این گونه به مرور افزایش یافت.

بعد از آن اولین بار در سال ۱۳۹۷ تعداد ۹ راس گور ایرانی از زیستگاه توران شاهرود به این زیستگاه منتقل شد و در سال ۱۴۰۱ نیز ۱۰ راس دیگر از استان یزد به منطقه منتقل شد.

جمعیت گله‌های گور تا ابتدای امسال به ۴۲ راس افزایش یافته بود که با تولد کره‌های جدید جمعیت گورخرهای پارک ملی به ۴۷ راس رسیده است.

پیش‌بینی شده است که تا پایان امسال حداقل ۶ تولد دیگر در جمعیت گورهای پارک ملی کویر گرمسار ثبت شود و تا پایان امسال جمعیت گورخرهای آسیایی این پارک از ۵۰ راس عبور کند.

بر اساس اعلام سازمان حفاظت محیط زیست، گور ایرانی دارای حس بینایی، بویایی و شنوایی بسیار قوی و ارتفاع بدن ۱۲۰ تا ۱۴۲ سانتیمتر است.

گورها به‌صورت اجتماعی زندگی می‌کنند؛ ماده‌ها به همراه بچه‌ها گروه‌هایی مجزا از نرها را تشکیل می‌دهند. نرها اغلب تنها و یا به‌صورت گروهی کوچک متشکل از چند ماده و بچه هستند. این گونه تندروتر از اسب و الاغ و قادر است با سرعت متوسط ۵۰ کیلومتر در ساعت مسافت‌های طولانی را بدود. این گونه شباهت زیادی به الاغ دارد و دارای گوش‌هایی بلند، باریک و نوک تیز است. رنگ عمومی بدن نخودی مایل به نارنجی است اما در بخش‌هایی چون کفل‌ها و پهلوها، رنگ به سفیدی متمایل است. این گونه دارای یالی سیاه در گردن و نواری قهوه‌ای رنگ در پشت است که تا دم ادامه دارد و نرها کمی تیره‌تر از ماده‌ها هستند.

زیستگاه اصلی این گونه در ایران در مناطق استپی و نیمه بیابانی همراه با تپه ماهورها و دشت‌های فراخ است و در گذشته این گونه دارای پراکندگی زیادی در ایران بود و تقریبا در اکثر مناطق نیمه بیابانی ایران وجود داشت اما امروزه تنها جمعیت اندکی از آن در ذخیره‌گاه زیست‌کره توران و تعدادی نیز در بهرام گور استان فارس و کالمند استان یزد وجود دارد.