عصر ایران - آلفارومئو در دهه‌های ۹۰ و ۲۰۰۰ میلادی، با معرفی سه مدل سدان مهم در سگمنت D، یعنی ۱۵۵، ۱۵۶ و ۱۵۹، حضور پررنگی در بازار خودرو داشت. هر یک از این مدل‌ها، با تغییرات فنی و ظاهری خاص خود، مسیر تکامل این برند ایتالیایی را نشان می‌دهند.
در سال ۱۹۹۲، آلفارومئو ۱۵۵ به‌عنوان جایگزین مدل ۷۵ معرفی شد. برخی از کارشناسان، ۷۵ را "آخرین آلفای واقعی" می‌دانند، در حالی که برخی دیگر، ۱۵۵ را نسخه‌ای ارتقاءیافته از فیات تمپرا قلمداد می‌کنند. طراحی ۱۵۵ توسط استودیو ایتالیایی IDEA انجام شد و در مقایسه با مدل قبلی، سبکی مدرن‌تر داشت. مهم‌ترین تغییر فنی در ۱۵۵، انتقال به سیستم دیفرانسیل جلو بود و این خودرو تنها در نسخه سدان عرضه شد.
در سال ۱۹۹۷، آلفارومئو ۱۵۶ جایگزین مدل ۱۵۵ شد و با استقبال بسیار مثبتی روبه‌رو گشت. این خودرو حتی عنوان "خودروی سال اروپا ۱۹۹۸" را از آن خود کرد. طراحی ۱۵۶ توسط مرکز طراحی آلفارومئو (Centro Stile Alfa Romeo) و زیر نظر والتر دسیلوا انجام شد. هدف از طراحی ۱۵۶، ایجاد ظاهری کاملاً "آلفارومئویی" بود؛ جایی که المان‌های کلاسیک آلفارومئو به شیوه‌ای نوآورانه و با احترام به گذشته، بازسازی شدند. ۱۵۶ در نسخه‌های سدان، استیشن و کراس‌اوور در دسترس بود.
در سال ۲۰۰۶، آلفارومئو ۱۵۹ به عنوان جانشین ۱۵۶ معرفی شد. طراحی این مدل توسط جورجتو جوجارو با همکاری مرکز طراحی آلفارومئو صورت گرفت. ۱۵۹ از نظر بصری، خط سیر طراحی مدل ۱۵۶ را ادامه داد، اما تأثیرات واضحی از مدل بررا (Brera) که مورد تحسین مدیران آلفارومئو قرار گرفته بود، در آن دیده می‌شد. این خودرو در نسخه‌های سدان و استیشن (Sportwagon) عرضه شد. آلفارومئو قصد داشت با ارتقاء کیفیت مواد داخلی در ۱۵۹، رقابت مستقیم‌تری با برندهای مطرحی چون بی‌ام‌و، مرسدس بنز و آئودی داشته باشد. تولید ۱۵۹ در سال ۲۰۱۱ متوقف شد و پنج سال بعد، مدل جولیا (Giulia) به عنوان جانشین آن وارد بازار شد.
