چین و هند، دو قدرت بزرگ آسیایی، با هدف تضمین امنیت غذایی و کاهش وابستگی به واردات، سیاست‌های گسترده‌ای برای افزایش تولید و ذخیره‌سازی غلات در پیش گرفته‌اند. این اقدامات نه‌تنها برای مهار تورم و ثبات قیمت‌ها، بلکه برای حفاظت از شهروندان در برابر بحران‌های احتمالی طراحی شده است.
چین، با بزرگ‌ترین ذخایر گندم و برنج جهان، همچنان به خرید گسترده از بازارهای داخلی و بین‌المللی ادامه می‌دهد. دولت این کشور با حمایت از تولیدکنندگان داخلی و افزایش ۳۴ درصدی ظرفیت ذخیره‌سازی در دهه گذشته، عزم خود را برای ثبات بازار غذایی جزم کرده است. پیش‌بینی‌ها حاکی از رشد ۱.۷ درصدی تولید ذرت، ۱.۵ درصدی گندم و ۰.۵ درصدی برنج در سال تجاری ۲۰۲۵-۲۰۲۶ است.
هند، با وجود محدودیت‌های صادراتی گندم و برنج برای حفاظت از بازار داخلی، برنامه‌ای بلندپروازانه برای افزایش ذخایر استراتژیک خود در پیش گرفته است. این کشور که با ۱۱ درصد از اراضی قابل کشت جهان، باید ۱۸ درصد جمعیت دنیا را تغذیه کند، با کمبود ۴۷ درصدی ظرفیت ذخیره‌سازی مواجه است. دولت هند با سرمایه‌گذاری ۱۵ میلیارد دلاری، قصد دارد ظرفیت ذخیره‌سازی را به ۱۰۰ درصد تولید غلات برساند.
جنگ اوکراین، خشکسالی‌های گسترده و محدودیت‌های صادراتی برخی کشورها، بازار جهانی غلات را با تلاطم مواجه کرده است. در این میان، چین و هند با تقویت تولید داخلی و انباشت ذخایر، در تلاش‌اند تا از شوک‌های ناگهانی مصون بمانند. بر اساس گزارش‌ها، هند در سال‌های ۲۰۲۵-۲۰۲۶ به رکوردی بی‌سابقه در تولید گندم و ذرت دست خواهد یافت، در حالی که تولید برنج در سطحی پایدار باقی می‌ماند.
با ادامه سیاست‌های حمایتی و سرمایه‌گذاری‌های کلان، چین و هند نه‌تنها به دنبال خودکفایی غذایی هستند، بلکه می‌خواهند در برابر بحران‌های جهانی سپری نفوذناپذیر بسازند. اما آیا این رویکرد به ثبات جهانی بازار غلات کمک می‌کند یا رقابت جدیدی را در عرصه غذا رقم خواهد زد؟
