خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: زنان قبیله بنی اسد در سال ۶۱ هجری، سه روز بعد از شهادت امام حسین (علیه السلام) و یارانش، از صحرای کربلا عبور می‌کردند که اجساد بی سر و قطعه قطعه شهدا را دیدند. آن‌ها متأثر شدند، گریه کردند و با فریاد «لبیک یا حسین» بر سر پیکرها به عزاداری پرداختند. شب سیزدهم محرم، این زنان به روستا برگشتند، برای آنکه بتوانند رضایت شوهرها را بگیرند مهریه‌هایشان را بخشیدند و سپس بیل و کلنگ به دست به کمک زنان قبیله «غاضریه» که در نزدیکی کربلا چادر زده بودند، به سمت قتله‌گاه رفتند و پیکر شهدای کربلا را دفن کردند.
دفن پیکرهای «مقطع الاعضاء» شده کار آسانی نبود! زنان روستایی برای جمع آوری پیکرهای قطعه قطعه شده و به خاک سپردن آن‌ها بوریا آوردند؛ زیر اندازهایی که با نی حصیر بافته شده بود. در زیارت ناحیه مقدسه هم آمده است: «أَلسَّلامُ عَلی مَنْ دَفَنَهُ أَهْلُ الْقُری؛ سلام بر کسی که اهالی قریه‌ها و روستاها دفنش کردند.»
با گذشت هزار و ۳۸۶ سال از آن روز زنان پیشگام قبیله بنی اسد هر ساله ۱۳ محرم طی مراسمی نمادین با سبدهای حصیری که نماد بوریا و کفن شهدا است در حرم امام حسین (علیه السلام) این سنت را زنده نگه می‌دارند. در این مراسم زنان گریه کنان با چادرهای به خاک و گل آمیخته شده در جلو دسته عزاداری حرکت می‌کنند. دست نوشته «ابد والله یا زهراء ما ننسی حسینا؛ یا زهرا ما هرگز حسین تو را فراموش نخواهیم کرد.» نیز در بین این زنان به چشم می‌خورد.
سوم محرم تنها روزی است که حرم امام حسین (علیه السلام) حتی قسمت مردانه آن به زنان اختصاص دارد؛ زنانی که با بخشیدن مهریه شأن پیکرهای قطعه قطعه شده شهدای کربلا را به خاک سپردند.
