به گزارش مشرق، اما به‌جای چهره همیشه آرام و متعهد او، این‌بار خبری تلخ و جانکاه رسید؛ استادیار جوان و پرتلاش طب نوزادی، به همراه فرزند خردسالش در حمله تروریستی رژیم صهیونیستی در تهران، به شهادت رسید.

این حادثه دردناک بامداد جمعه، ۲۴ خرداد ۱۴۰۴، در محله چمران تهران و در منزل پدری این بانوی پزشک رخ داد و نه‌تنها جامعه پزشکی کشور، بلکه دل یک ملت را داغدار کرد.

دکتر یوسف مجتهدی، فوق تخصص بیماری‌های کلیه کودکان و رئیس بیمارستان بهرامی، با اندوه از این ضایعه یاد کرده و می‌گوید: «دکتر مرضیه عسکری، عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران و بیمارستان کودکان بهرامی، یکی از چهره‌های برجسته در حوزه طب نوزادان بود؛ پزشکی جوان، متعهد، پرانرژی و دقیق، که با دانش و وجدان کاری مثال‌زدنی‌اش، نقش بی‌بدیلی در حفظ جان نوزادان و تربیت نسل آینده پزشکان ایفا می‌کرد.

مجتهدی با بیان اینکه دکتر عسکری از ستون‌های بخش نوزادان؛ پزشکی بسیار خوش‌اخلاق، سخت‌کوش و متعهد، بود، می‌گوید: «او محبوب دستیاران، همراه بیماران، و پشتیبان همکاران بود. همیشه آماده بود جای خالی همکاران دیگر را پر کند، بدون هیچ چشم‌داشتی. نبودن او نه‌فقط برای بخش، بلکه برای کل بیمارستان، جای خالی بزرگی خواهد بود.»

مادری که خود از دل رنج آمده بود

دکتر عسکری، نه‌تنها پزشکی فرهیخته، بلکه مادری فداکار نیز بود. دکتر مجتهدی با اشاره به این موضوع، می‌گوید: «فرزند او در روزهای بحران کرونا به دنیا آمد؛ در شرایطی سخت، با زایمانی دشوار که او را تا آستانه کما پیش برد. اما با اراده‌ای که همیشه در زندگی‌اش موج می‌زد، بر بیماری غلبه کرد و مادر شد. مادری که با تمام عشق، تا لحظه آخر در کنار فرزند ۳‌ساله‌اش ماند، همان فرزندی که در این حمله ناجوانمردانه، جانش با مادرش از دست رفت.»

او از احساسات مادرانه‌اش در تمام خدمت یاد کرده و خاطره‌ای از روزهای پایانی فعالیت دکتر عسکری را چنین روایت می‌کند: «چند وقت پیش نوزادی بسیار بدحال در بخش مراقبت‌های ویژه داشتیم که به‌دلیل شرایط وخیم، نیاز به دیالیز و مراقبت مداوم داشت. دکتر عسکری با وجود تمام سختی‌ها، بی‌وقفه بالای سر نوزاد ایستاد، وضعیتش را رصد کرد و همه اقدامات لازم را با دقت انجام داد. خوشبختانه، آن نوزاد برخلاف پیش‌بینی‌ها زنده ماند و از بخش ترخیص شد. این نتیجه عشق و دانش دکتر عسکری بود.»

داغی بر قلب جامعه پزشکی

رئیس بیمارستان بهرامی با اشاره به اینکه بیش از ۳ سال بود که دکتر عسکری در بیمارستان بهرامی فعالیت می‌کرد، می‌گوید: «به دلیل سوابق و تجربیات خوب چند ماهی می‌شد که به عضویت هیئت علمی درآمده بود و آینده‌ای روشن پیش‌رو داشت. او از نسلی بود که در سکوت و بدون هیاهو، با جان و دل برای مردمش کار می‌کرد؛ نسلی که با همه دشواری‌های حرفه پزشکی، عاشقانه در مسیر خدمت مانده بود.

دکتر عسکری در رشته‌ای مانند طب نوزادان که شما با موجودی طرف هستی که ۳ تا ۳ و نیم کیلو بیشتر وزن ندارد و پیچیدگی‌های علمی و فشارهای عاطفی‌اش گاه فراتر از توان انسان است همچون نوری بود در دل تاریکی. همکارانش او را نه‌تنها برای تخصصش، بلکه برای شخصیت انسان‌دوست و حضور مهربانش تحسین می‌کردند. اکنون، با پر کشیدن او و فرزندش، جامعه پزشکی یکی از امیدهای درخشان خود را از دست داده است اما یاد، مسیر، و تعهد او، بی‌شک الهام‌بخش خواهد بود برای آنان که در این سرزمین، همچنان با ایمان، دانش و مهر، به راه خدمت ادامه می‌دهند.»