همشهری آنلاین: موضوع از این قرار است که پژوهشگران بریتانیایی می‌گویند: فرودگاه‌های پرترددی مثل هیترو، گتویک و جان‌اف‌کندی ممکن است فانوس‌های راهنمای بیگانگان هوشمند باشند.
بر اساس یافته‌های این پژوهش که در نشست ملی انجمن سلطنتی اخترشناسی بریتانیا (NAM ۲۰۲۵) در شهر دورهام ارائه شده و در نشریه سان به چاپ رسیده است، سامانه‌های راداری مورد استفاده در فرودگاه‌های پر رفت‌وآمدی مانند هیترو، گتویک در لندن و فرودگاه بین‌المللی جان‌اف کندی نیویورک، به‌صورت ناخواسته امواجی به فضا ارسال می‌کنند که می‌تواند برای تمدن‌های پیشرفته بیگانه قابل شناسایی باشد.
دریافت سیگنال‌ها از فاصله ۲۰۰ سال نوری
پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که همه فرودگاه‌های غیرنظامی و پایگاه‌های نظامی دارای سامانه‌های راداری، ناخودآگاه در حال ارسال سیگنال‌هایی به فضا هستند و اگر موجودات فضایی دارای تلسکوپ‌های رادیویی پیشرفته‌ای همچون تلسکوپ «گرین بنک» در ایالت ویرجینیای غربی آمریکا (بزرگ‌ترین تلسکوپ قابل هدایت جهان) باشند، قادر خواهند بود این «نشت‌های الکترومغناطیسی» را از فاصله‌ای حدود ۲۰۰ سال نوری دریافت کنند. این فاصله، همان محدوده‌ای است که بشر نیز با فناوری کنونی‌اش می‌تواند برای جست‌وجوی حیات فرازمینی رصد کند.
سیاره‌ای در همسایگی ما
برای اینکه تصور بهتری از این فاصله و مسافت داشته باشید، در نظر بگیرید که نزدیک‌ترین سیاره قابل سکونت به زمین، پروکسیما قنطورس b است که تنها ۴ سال نوری از ما فاصله دارد. هرچند با فناوری امروز، سفر به آن هزاران سال به طول خواهد انجامید، اما همین فاصله نشان می‌دهد که اگر تمدنی مشابه بشر در آنجا شکل گرفته باشد، ممکن است همین حالا در حال شنود سیگنال‌های ما باشد.
زمین، به عنوان نمونه‌ای از حیات هوشمند
پژوهشگران این پروژه معتقدند سیگنال‌های رادارهای فرودگاهی زمین از فواصل میان‌ستاره‌ای به‌وضوح مصنوعی و ساخت دست بشر به نظر می‌رسند و شدت این سیگنال‌ها می‌تواند بسته به موقعیت ناظر، در برخی نقاط فضا حتی تا صد برابر قوی‌تر به نظر برسد. این دانشمندان با شبیه‌سازی چگونگی پراکنش سیگنال‌های راداری از زمین در زمان و فضا، دریافته‌اند که این امواج می‌توانند به‌عنوان «امضای فناوری» یا Technosignature شناخته شوند؛ چیزی که دانشمندان به‌دنبال یافتن آن در سیارات دیگر هستند.
چشم‌هایی که ما را می‌بینند
مایکل گرت، استاد دانشگاه منچستر و یکی از محققان این پروژه معتقد است آموختن اینکه سیگنال‌های ما در فضا چه مسیری را طی می‌کنند، ما را قادر خواهد کرد از طیف‌های رادیویی در ارتباطات محافظت و سامانه‌های راداری بهتری برای آینده طراحی کنیم. به باور این محقق، روش‌های توسعه‌یافته برای مدل‌سازی و شناسایی این سیگنال‌های ضعیف می‌تواند ما را در زمینه اخترشناسی و دفاع سیاره‌ای توانمندتر کند و به ما این امکان را بدهد که تأثیر فناوری بشر بر محیط فضایی را پایش کنیم. این تحقیق، دیدگاه‌های تازه‌ای در حوزه جستجوی حیات فرازمینی گشوده و شاید روزی کمک کند تا ما هم «شنیده» شویم، همان‌طور که احتمالا و بر مبنای یافته‌های این تحقیق، مدت‌هاست که در حال «دیده»شدن هستیم.
