به گزارش اقتصادنیوز به نقل از اعتماد، بخش‌هایی از این گفت‌وگو را می‌خوانید:

• جنگ که تمام نشده است. چون نه صلحی رخ داده و نه حتی آتش‌بسی رسمی به وجود آمده است. فقط ترک عملیات مستقیم نظامی است. بدتر اینکه حتی مثل پیش از جنگ هم نیست، چون این تجاوزات قبح و تابوی جنگ را شکسته است.
• نظام سیاسی آن اندازه درگیر حفاظت و امنیت خود شود که از درک واقعیت‌ها باز بماند، این چیزی شبیه زندگی چریکی در دهه ۱۳۵۰ است که آن اندازه درگیر حفظ امنیت و ارتباطات امن می‌شدند که از زندگی و فهم متعارف باز می‌ماندند.
• دستاورد مهم این جنگ برای ایران، رسیدن به آتش‌بس در عین تنهایی و انزوای جهانی بود. همه جهان فقط نگاه کردند، گرچه اطمینان دارم که خیلی‌ها در جهان و به دلایل گوناگون و روشن از زده شدن تلآویو و حیفا و... بسیار خوشحال بودند.
• هنگامی که به رفتارهای مسوولانه خانم پرستو فروهر نگاه می‌کنیم که پدر و مادرش کارد آجین شدند و در کنار آن مواضع کسانی را می‌بینیم که پوست و گوشت و استخوان و شهرت آنان همگی از این نظام است و در جبهه اسراییل هستند به اهمیت این مرزبندی بیشتر واقف می‌شویم.
• بزرگترین دستاورد جامعه و مردم ایران نمایش دادن رفتاری ارزشمند بر اساس متمایز کردن میان دولتها و حکومتها با مفهوم کلی میهن و کشور است که می‌تواند سرآغازی جدی برای احیای رویکردی واقعی و پیشرو باشد.
• یک نمونه کوچک کمبودهای رسانه‌ای، ناتوانی ایران در تولید و انتشار خدمات هنری و تصاویری از این جنگ است که بتواند حقانیت و مظلومیت مردم ایران را در جهان بازتاب دهد. چرا؟ چون به علل امنیتی اجازه فعالیت برای این حوزه‌ها وجود نداشت.
• مدیریت بوق با مدیریت رسانه به کلی متفاوت است. بوق ابزاری در دست افرادی معدود برای جا انداختن و تحمیل یک روایت به کلی نادرست از واقعیت است در حالی که رسانه دنبال طرح روایت‌های موجود و مبتنی بر حقیقت و ایجاد امکان انتخاب برای مخاطب است.
• اگر از طریق باز کردن راه برای حضور مردم به سوی موازنه قوا حرکت کنیم، بدون تردید این موازنه به دلایل گوناگون به سود ایران خواهد شد و این جنگ.