به گزارش همشهری آنلاین، در دوران پیش‌کامبرین، جانوری نرم‌تن و شبیه مارماهی در زمین زندگی می‌کرد که به آن «کونودونت» (Conodont) می‌گویند. این موجودات بین ۵۰۰ تا ۲۰۰ میلیون سال پیش زندگی می‌کردند تا اینکه در رویداد انقراض بزرگ تریاس-ژوراسیک از بین رفتند. با وجود جثه بسیار کوچکشان (فقط چند سانتی‌متر طول)، برخی آن‌ها را از موفق‌ترین مهره‌داران تاریخ زمین می‌دانند. دهان آن‌ها آرواره نداشت، اما پر از ساختارهای کوچک دندان‌مانندی بود که نوک آن‌ها تنها ۲ میکرومتر عرض داشت.
دکتر الیستر ایوانز از دانشگاه موناش در گفتگو با مجله Australian Geographic گفت: «این دندان‌ها تقریباً شبیه مجموعه‌ای از سوزن هستند که از داخل دندان بیرون زده‌اند.»
تصویری بزرگنمایی شده از فسیل دندان کونودونت
گونه‌ای از کونودونت به نام Wurmiella excavata ساختارهایی بسیار تیز و تیغ‌مانند داشت که طعمه را به‌جای بالا و پایین کردن مانند جانوران امروزی، از چپ به راست خرد می‌کرد. تصور می‌شود کونودونت‌ها نخستین جاندارانی بودند که دندان را تکامل دادند و این دندان‌ها تیزترین ساختارهای دندانی هستند که تاکنون اندازه‌گیری شده‌اند.
فیلیپ دونوهو، دیرینه‌شناس دانشگاه بریستول بریتانیا و نویسنده مشترک مقاله‌ای از سال ۲۰۱۲ گفت: «ما می‌خواستیم بفهمیم این دندان‌های ظریف چگونه در کنار هم قرار می‌گرفتند و چگونه می‌توانستند در تغذیه نقش داشته باشند.»
مطالعه نشان داد که کونودونت‌ها غذا را مانند جانوران امروزی نمی‌جویدند، بلکه هر نوک بسیار تیز دندان نیرو را به‌طور متمرکز منتقل می‌کرد. این موضوع با توجه به نداشتن آرواره منطقی است؛ چون آن‌ها برای شکار، بیشتر به تیزی دندان تکیه داشتند تا به قدرت گاز گرفتن.
دونوهو توضیح داد: «زاویه‌های داخلی دندان‌های تیغه‌مانند ابتدا در عقب گیر می‌افتاد، سپس به جلو تاب می‌خورد و دوباره از هم جدا می‌شد.»
به گفته این تیم پژوهشی، کونودونت‌ها احتمالاً می‌توانستند دندان‌های ساییده‌شده خود را دوباره تیز یا ترمیم کنند؛ قابلیتی که به نظر می‌رسد در طول زمان از میان رفته باشد.
منبع: عصر ایران
