به گزارش بهداشت نیوز، زبان قصه، زبانی است برگرفته از فطرت انسان ها و دوست داشتن قصه ها و شنیدن آنها از طبیعت انسان برخاسته است؛ از آنجا که کودکان به فطرت نزدیک ترند، قصه و قصه گویی را دوست دارند و از آن تاثیر می پذیرند.
افلاطون از نخستین اندیشمندانی است که اهمیت قصه برای کودکان و نوجوانان را دریافته است؛ او بخشی از کتاب را به بیان اهمیت قصه برای کودکان » جمهوریت« اختصاص داده است.
اریکسون نیز قصه را تلقین شفابخش می داند که کاهش اضطراب کودک را موجـب مـی شود؛ به گونه ای که از طریق همسان سازی با شخصیت ها یا موقعیت های یک قصه، او را در کشف عواطف خود و دیگران یاری می کند.
طبق بررسی های به عمل آمده در پژوهش های متعدد، قصه گویی منجر به رشد خلاقیت، مهارت های اجتماعی و زبانی، بهبود اختلالات خواب و تقویت هوش هیجانی و حل مساله و همچنین کاهش احساس ترس، کم رویی، درد و پرخاشگری نه تنها در کودکان سالم، بلکه در کودکان بیمار با نیازهای ویژه مانند مبتلایان به نشانگان داون، اوتیسم، بیش فعالی و لوسمی می شود.
لازم است بدانیم امروزه قصه گویی رقبای سرسختی همچون بازی های رایانه ای، تلویزیون و اینترنت دارد که وقت کمی را برای نشستن و قصه گفتن و قصه شنیدن باقی می‌گذارد و اختصاص زمان ویژه ای به قصه گویی برای فرزندان را ضروری می سازد.
این در حالی است که قصه ها باید متناسب با سن و سطح درک کودک انتخاب شود و در این راستا باید به علاقه های کودک توجه کرده و قصه هایی انتخاب شود که برای او جالب و مناسب باشد.
همچنین قصه ها باید ارزش های اخلاقی مثبت همچون راستگویی، صداقت، مهربانی، کمک به دیگران و احترام را به کودکان بیاموزند و به کودکان فرصت دهند تا تخیل و خلاقیت خود را به کار گیرند؛ مهم است که زبان قصه ها ساده و فهمیدنی باشد.
قصه و داستان از گذشته های دور در فرهنگ ما وجود داشته و نقش آنها در شکل گیری شخصیت افراد مهم است؛ داستان ها و اشعاری که کودکان می خوانند و می شنوند، اثری عمیق در فکر و روحیه آنان می گذارد و آنان را برای رویارویی با مسائل رشد و معاشرت با دیگران آماده می سازد و در درک و فهم مشکلات زندگی، به آنان کمک می کند.
