فیلم دزدی از فروشگاه توسط مادربزرگ‌های هوشمند در کیروف
به گزارش رکنا، مطالعات جدید نشان داده است که هماهنگی کالری مصرفی با ریتم شبانه‌روزی بدن، می‌تواند به بهبود عملکرد متابولیسم و کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و چاقی کمک کند. این یافته‌ها تاکنون کمتر مورد توجه قرار گرفته بودند و نیاز به تحقیقات بیشتری داشتند.
دانشمندان مرکز تحقیقات دیابت آلمان (DZD) بررسی کردند که نحوه زمان‌بندی غذا در ارتباط با ساعت شبانه‌روزی بدن چه تاثیری بر حساسیت انسولین دارد. همچنین این سوال مطرح شد که آیا این الگوهای غذایی تحت تأثیر ژنتیک قرار می‌گیرند یا خیر.
در این پژوهش، خواب و حرکت ۴۶ جفت دوقلو همسان و غیرهمسان با استفاده از دستگاه‌های اکتیگرافی طی ۱۴ روز ردیابی شد. شرکت‌کنندگان، دفترچه‌ای برای ثبت زمان و نوع وعده‌های غذایی خود داشتند تا محققان بتوانند زمان مصرف دقیق غذاها را بررسی کنند.
با بررسی اطلاعات ثبت‌شده، دانشمندان توانستند نقطه میانی مصرف کالری و تطبیق آن با ساعت زیستی بدن (CCM) را برای هر فرد تعیین کنند. آزمایش‌های گلوکز، حساسیت و مقاومت به انسولین نیز انجام شد.
دکتر اولگا رامیچ، محقق DZD، در این باره گفت: «اگرچه نقش ساعت شبانه‌روزی در تنظیم متابولیسم شناخته شده است، اما اثر زمان‌بندی غذا خوردن بر متابولیسم گلوکز و خطر دیابت هنوز به اندازه کافی بررسی نشده است.»
رامیچ توضیح داد که خواب هر فرد، محدوده ایده‌آل دریافت انرژی بدن او را تعیین می‌کند. برای مثال، اگر کسی بین ۱۱ شب تا ۷ صبح بخوابد، نقطه میانی خواب او ساعت ۳ صبح است که نشان‌دهنده شروع روز بیولوژیکی اوست. در این حالت، بهترین زمان مصرف ۵۰ درصد کالری برای او بین ۱۱ صبح تا ۱ بعد از ظهر خواهد بود.
افرادی که در عصر بیشتر کالری مصرف می‌کنند، "دیر غذاخور" محسوب می‌شوند که ممکن است سلامت متابولیک بدنشان دچار خطر شود.
این تحقیقات نشان داد که زمان غذا خوردن نه تنها بر حساسیت انسولین تأثیر می‌گذارد، بلکه می‌تواند بر شاخص توده بدنی (BMI) و دور کمر نیز اثرگذار باشد. افرادی که دیرتر غذا می‌خورند معمولاً حساسیت انسولین ضعیف‌تر، انسولین ناشتای بالاتر و شاخص‌های چاقی بیشتری دارند.
محققان با مقایسه دوقلوهای همسان و غیرهمسان دریافتند که زمان غذا خوردن و کرونوتایپ تا حدی تحت تأثیر ژنتیک قرار دارد. این امر نشان‌دهنده وراثت‌پذیری متوسط این رفتارها است.
رامیچ اعلام کرد که تنظیم وعده‌های غذایی بر اساس ریتم زیستی بدن می‌تواند تأثیر بسزایی بر سطح انرژی و سلامت متابولیک افراد داشته باشد. او پیشنهاد داد که افراد با ثبت خواب خود و استفاده از پرسشنامه کرونوتایپ مونیخ (MCTQ) می‌توانند محدوده زمانی مناسب دریافت انرژی بدن خود را تعیین کنند.
وی افزود: «برخلاف رژیم‌های روزه‌داری، نیازی نیست کالری‌ها را در یک بازه زمانی دقیق مصرف کنید؛ فقط کافی است وعده‌های غذایی خود را به سمت صبح بیولوژیکی بدن تنظیم کنید و بر مصرف بیشتر انرژی از طریق صبحانه و ناهار تأکید کنید.»
رامیچ تاکید کرد که تغییر عادت‌های غذایی ممکن است برای بعضی افراد دشوار باشد، زیرا زمان غذا خوردن تا حدی ارثی است. او خواستار انجام مطالعات بالینی بیشتر برای بررسی تاثیر این مداخلات زمان‌بندی غذا خوردن شد.
نتایج این پژوهش در مجله eBioMedicine منتشر شده است.
