عصر ایران - تیم طراحی "آشیانه رشد" که در سال ۲۰۱۴ برنده چهارمین مسابقه بین‌المللی طراحی و ساخت LIXIL شد، سازه‌ای باز و عمومی را پیشنهاد کرده که با الهام از رویکردهای نوین و با تمرکز بر نیازهای منطقه هوکایدو ژاپن، طراحی شده است. هدف اصلی این پروژه، گرد هم آوردن مردم محلی برای نگهداری، آماده‌سازی و لذت بردن از غذاهای بومی است.
ساختار چوبی این سازه، تجربه‌ی فضایی عمودی یک جنگل درخت کاج ژاپنی را تداعی می‌کند که در آن غذاها برای رشد و خشک شدن آویزان می‌شوند. یک سکوی چای در مرکز "آشیانه" نیز فضایی برای گردهمایی ایجاد می‌کند، جایی که جامعه می‌تواند از غذا در اطراف یک شومینه فرورفته به صورت بصری و فیزیکی لذت ببرد.
دیوار پایینی ساختمان، علاوه بر ایجاد یک توپوگرافی کوچک، به مسدود کردن بادهای غالب زمستانی از سمت شمال غربی کمک می‌کند. "آشیانه" با استفاده از ورق‌های شفاف پلاستیکی موج‌دار در نما و سقف، نور را برای گیاهان به داخل هدایت کرده و در ماه‌های سردتر فضا را گرم می‌کند، که این امر قابلیت استفاده از "آشیانه" را در طول سال افزایش می‌دهد. پنل‌های کشویی در نما و سقف نیز برای تسهیل حرکت هوا در تابستان و بخش‌های گرم‌تر روز باز می‌شوند.
سقف قیفی شکل "آشیانه" آب باران و برف ذوب‌شده را جمع‌آوری می‌کند. این آب جمع‌آوری شده به مخازنی هدایت می‌شود که سپس برای آبیاری گیاهان در دیوار بتنی استفاده می‌شوند. این شکل، توانایی "آشیانه" در جذب طبیعت در قالب هوا، آب و نور را نشان می‌دهد.
برنامه‌ریزی "آشیانه" بر اساس چرخه زندگی غذاهای محلی، شامل کشت، برداشت، نگهداری، پخت‌وپز/صرف غذا و کمپوست، است که این چرخه را دوباره آغاز می‌کند. تمامی اعضای جامعه در تکمیل هر مرحله کمک می‌کنند و این سازه به بستری برای یادگیری گروهی و فعالیت‌های جمعی در طول سال تبدیل می‌شود. مشارکت جامعه، چرخه زندگی غذاهای محلی را گسترش و کامل می‌کند که یک رابطه همزیستی است؛ این خط زمانی مردم و غذا در "آشیانه" است، و این "آشیانه" برای مردم و غذاست.
