او ادامه می‌دهد: «از لحظه‌‌‌ای که سینما متولد شد، بشریت به آرامی تغییر کرد - از خوانندگان خیال‌‌‌پردازی که جهان را با ذهن خود شکل می‌‌‌دادند، به تماشاگران منفعلی که مسحور صفحه‌‌‌های نمایش غول‌‌‌پیکر می‌‌‌شوند. قهرمانانی که زمانی از کاغذ و اندیشه‌زاده می‌‌‌شدند، به نمایش‌‌‌های سه‌‌‌بعدی تبدیل شدند: مردانی با مردانگی بیش از حد، زنانی با زیبایی باورنکردنی که روان مدرن را با توهم و میل شکل می‌دهند.سپس اینترنت آمد، که ما را حتی بیشتر از دنیای واقعی دور کرد.

به جای طبیعت، خانواده یا یکدیگر، اکنون بی‌‌‌وقفه به صفحات درخشان خیره می‌‌‌شویم و در قلمرو مجازی به شدت به دنبال اعتبار هستیم. انسان خوب بودن در دنیای واقعی؟ دیگر اولویت نیست. در این عصر، حتی تاریک‌‌‌ترین جنایات نیز می‌توانند قانونی به نظر برسند، اگر به اندازه کافی دور باشند.»

احمدزاده توضیح می‌دهد: «کیانو ریوز، بازیگر سینما، زمانی حکایتی تکان‌‌‌دهنده تعریف کرد: از اینکه داستان فیلم ماتریکس را برای دو دختر نوجوان دوستش که اثر را ندیده بودند تعریف کرد، پس از شنیدن طرح داستان فیلم ماتریکس، آنها فقط خندیدند و گفتند: «پس ما همین الان هم در ماتریکس زندگی می‌‌‌کنیم.» و پدرشان که اضافه کرد: آنها به ندرت از اتاق‌‌‌هایشان بیرون می‌‌‌آیند و با ما والدینشان صحبت می‌کنند زیرا غرق در صفحه نمایش‌‌‌هایشان هستند. این دنیایی است که اکنون در آن زندگی می‌‌‌کنیم.»

این داستان‌‌‌نویس تاکید می‌کند: «این جدایی، قتل عام جاری در غزه را به یک تیتر خبری خاموش دیگر تبدیل کرده است، عاری از فوریت، به یک نمایش. صفحه نمایش‌‌‌های هوشمند زمزمه می‌کنند: این فقط یک فیلم مارول دیگر است. رویت را برگردان. این دنیای تو نیست. اما این حقیقت دنیای امروزست.

و در آن، کودکان در صف‌‌‌های غذا کشته می‌‌‌شوند، در حالی که دولت‌‌‌های قدرتمند، جنایتکاران جنگی مانند نتانیاهو را تشویق می‌کنند. کنگره ایالات متحده برای ادای احترام به مردی که مسوول ۱۷۰۰۰ کودک یتیم است، برمی‌‌‌خیزد، شاید از ترس، شاید از همدستی. باج‌‌‌گیری دیجیتال، تئاتر سیاسی و حواس‌‌‌پرتی جمعی، وجدان جمعی ما را فلج کرده است.»

احمدزاده با اشاره به ماجرای فرانچسکا آلبانیز، گزارشگر سازمان ملل در فلسطین که به دلیل انتقاداتش از اسرائیل از سوی آمریکا تحریم شده، توضیح می‌دهد: «اخلاق ما که توسط اینستاگرام و واتس‌‌‌اپ عقیم شده است، اکنون در هشتگ‌‌‌ها و اعتراضات زودگذر در خیابان‌‌‌های امن جا می‌گیرد. ما قهرمانان آسایش هستیم، نه شجاعت. در همین حال، تفتیش عقاید مدرن ترامپ و نتانیاهو حتی صداهای شجاع حقیقت گو، مانند فرانچسکا آلبانیز را مجازات می‌کند و با آنها به دلیل ایستادن در کنار ناتوانان به مانند دشمن رفتار می‌کند.

آلبانیز به بهترین شکل گفت: «قدرتمندان کسانی را که از طرف ناتوانان صحبت می‌کنند مجازات می‌کنند. این نشانه قدرت نیست. این دقیقا نشانه گناه است.» ولی فرانچسکا این گالیله مدرن در برابر خدایان دروغین قدرت سر تعظیم فرود نخواهد آورد. به‌‌‌جای بسیاری از رهبران جهان که سر تعظیم فرود آوردند و بنابراین ما باید بیدار شویم، از خواب دیجیتال خود، از رویای ماتریکس خود.

زیرا تنها با بازگشت به دنیای واقعی می‌توانیم جلوی کشتار بی‌‌‌گناهان، کسانی که هر ساعت برای یک کاسه آرد می‌‌‌میرند، را بگیریم. پس تسلیت برای سقوط همه ما به فرهنگ قرون وسطای امروزی و مدرن. شاید که قبل از آنکه خیلی دیرتر شود از این رخوت مجازی برخیزیم.»