به گزارش خبرنگار مهر و به نقل از سایت «nemzetisport» مجارستان، در سال ۱۹۹۷ میلادی در فضای خبری مجارستان، جمله‌ای به شکل شوخی و نگرانی پیچید که حالا به یک عبارت معروف تبدیل شده است: «دیمون هیل کجا رفته؟» این سوال الهام‌بخش ما هم بود تا در سریالی که بین سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ منتشر کردیم، به سرنوشت ستاره‌های محبوب سابق بعد از بازنشستگی‌شان بپردازیم.

این رسانه مجارستانی در ادامه مطلب خود آورده است، بیست سال پیش درباره سیدورف نوشتیم او یکی از جنگنده‌ترین و مصمم‌ترین هافبک‌های روزگار است، توپ از دستش نمی‌رود و هیچ مسابقه‌ای را از دست نمی‌دهد. کلارنس کوچک که در اول آوریل ۱۹۷۶ در سورینام به دنیا آمد، تا دو سالگی در زادگاهش زندگی کرد، سپس خانواده‌اش به هلند مهاجرت کردند. دو برادر کوچکش، چدریک و یورگن هم حرفه‌ای فوتبال بازی کردند.

سیدورف وقتی ۱۶ ساله بود، در تیم بزرگسالان آژاکس بازی می‌کرد، کنار بازیکنانی چون ادوین فان درسار، استنلی منزو، دنی بلایند، فرانک و رونالد دی بوئر، مایکل رایزیگر، سانی سیلووی، ویم یونک، ادگار داویدز، یاری لیت‌مانن، مارک اورمارس، برایان روی، دنیس برگکمپ و استفان پترسون. پس از یک دوره فروش بازیکنان، با تعدادی جوان مثل وینستون بوگارد، فینیدی جورج، نوانکو کانو، پاتریک کلایورت و مربیانی چون فرانک رایکارد و پیتر فان ووسن، آژاکس قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد.

سیدورف به تیم ملی هلند دعوت شد و سپس به سامپدوریا رفت، جایی که کنار والتر زنگا، سینیشا میهایلوویچ، ریکاردو فردی، کریستین کارمبئو، آلبریکو ایوانی، روبرتو مانچینی و انریکو کیزا بازی کرد. فقط یک سال بعد به رئال مادرید پیوست و در آنجا هم دو بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد. ابتدا کنار فرناندو ردوندو و کارمبئو در خط میانی یک مثلث افسانه‌ای ساخت. اما در فصل دوم و در میانه راه به قیمت ۲۴ میلیون یورو به اینتر فروخته شد.

دلیل جدایی او درگیری با فرناندو هیرو و سپس ایوان کامپو بود. در میلان باید با بازیکنان بزرگی مثل آدریان موتو، روبرتو باجو، آلوارو ریکوبا، رونالدو، ایوان زامورانو، کریستین ویری، رابی کین، هاکان شوکور، محمد کالون، آدریانو و نیکولا ونتولا رقابت می‌کرد. در سال ۲۰۰۲ به مبلغ ۲۲.۵ میلیون یورو (که در واقع با فرانچسکو کوکورای کم‌نام‌ونشان معاوضه شد) به میلان پیوست، جایی که کنار کاکا، آندره پیرلو، جنارو گتوزو، روی کاستا و رونالدینیو زیر نظر کارلو آنچلوتی بازی کرد.

و او اولین بازیکنی شد که با سه باشگاه مختلف لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرد. از تیم ملی هلند نیز به خاطر درگیری با کاپیتان مارکو فان باستن خداحافظی کرد. در باشگاه هم حاشیه‌هایی داشت؛ یک بار بطری آب به سمت آنچلوتی پرتاب کرد. با این حال تا سال ۲۰۱۲ در میلان ماند، سپس به برزیل و باشگاه بوتافوگو رفت و در آنجا عالی بازی کرد. او در اوایل ۲۰۱۴ بازنشسته شد تا به نیمکت میلان بنشیند، اما نتوانست بیش از چند ماه در آنجا دوام بیاورد.

در تیم ملی هلند بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۸، ۸۷ بازی کرد و در سه دوره جام ملت‌های اروپا و یک دوره جام جهانی شرکت داشت. سال ۲۰۱۰ در فرم عالی بود اما در جام جهانی آفریقای جنوبی تنها به عنوان مفسر بی‌بی‌سی حاضر بود. در یورو ۱۹۹۶ بازی‌ای در تاریخ ثبت کرد که چندان از آن خوشحال نبود.

در چین و تیم شنژن چندان دوام نیاورد و دوباره به برزیل بازگشت تا در باشگاه آتلتیکو پارانائنزه به عنوان سرمربی و مدیر ورزشی همزمان فعالیت کند. اما مدت زیادی دوام نیاورد و سپس به دپورتیوو لاکرونیا پیوست که آن هم به دسته پایین‌تر سقوط کرد. بعد از آن به عنوان سرمربی تیم ملی کامرون در چند بازی انتخاب شد که دستیارش کلایورت بود.

سیدورف پس از ازدواج دومش به دین اسلام گروید، هرچند در دوران بازیگری‌اش هم اعتقاد داشت که حرفه‌اش تجارت است. او در میلان کارشناسی ارشد مدیریت کسب‌وکار گرفت، با همسرش رستوران داشت (که اکنون در میلان، رم، ناپل، آلیکانته و ساردینیا شعبه دارد)، شرکت مدیریت ورزشی تأسیس کرد (از طریق آن باشگاه خرید و فروش می‌کرد)، برای بی‌بی‌سی و مطبوعات ایرلندی کار کرد و فعالیت‌های خیریه گسترده‌ای در سورینام دارد. او حتی استادیومی با ظرفیت ۳۵۰۰ نفر ساخت که به نام خودش نامگذاری شده و هزینه‌اش حدود چهار میلیون یورو بوده است.

مدتی سهامدار باشگاه مونزا بود و خانواده‌اش را به آنجا برد، اما باشگاه ورشکسته شد. باشگاه سورینامی او به نام «برادران» است که یورگن، برادرش در آن بازی می‌کرد.

سیدورف که به ۶ زبان مسلط بوده سفیر بنیاد نلسون ماندلا است. مدتی تیم موتورسواری به نام «سیدورف ریسینگ» داشت که در پرونده‌های پاناما هم به قرارداد مشکوکی مرتبط شده است.

او هنوز در شرایط خوب بدنی است، مرتب در بازی‌های خیریه و مسابقات اسطوره‌ها شرکت می‌کند و در بازی‌های مهم لیگ قهرمانان و جام باشگاه‌های جهان به عنوان مهمان ویژه حاضر می‌شود. در دبی شرکتی به همراه مبارز MMA، حبیب نورماگومدوف تأسیس کرده تا هنرهای رزمی را در تمرینات فوتبال به کار ببرد. او عربستان متحده را خانه خود می‌داند.

پس از شکست در تیم ملی کامرون، از مربیگری دلزده شد و به عضویت کمیته نظارت فدراسیون فوتبال هلند درآمد. اخیراً مشاور باشگاه استقلال ایران شده است.

پسرش ویانا که ۱۸ سال دارد، دارای دو تابعیت برزیلی و هلندی است و در میلان به دنیا آمده و در تیم میلان بازی می‌کند؛ داستان خانواده سیدورف همچنان در دنیای فوتبال ادامه دارد.