همشهری آنلاین - سیدسروش طباطبایی‌پور: یعنی جایی امن برای رهگذران که در آنجا نگران حفظ جان و سلامت خود نباشند. درواقع، این فضا جایی عمومی است و به همه شهروندان تعلق دارد و به‌منظور تسهیل در رفت‌وآمد و ایمنی عابران پیاده اختصاص یافته است. اما گاهی این فضای عمومی به جایی اختصاصی تبدیل می‌شود؛ مثل مغازه‌ای لبنیاتی در محل ما که بخشی از اجناسش را در پیاده‌رو کنار مغازه می‌چیند یا دستفروشی که گاهی بساطش را در بخشی از پیاده‌رو پهن می‌کند.
بیشتر بخوانید:
هوای پاکبان‌های شهرمان را داشته باشیم
اما موضوعی که مدتی است اهالی برخی محله‌ها را نگران کرده، سدمعبر جگرکی‌ها یا املت‌فروشی‌هایی است که کل طول و عرض پیاده‌روها را اشغال کرده‌اند و علاوه بر راه‌انداختن بو و آزار خانه‌های اطراف، با چیدن میز و صندلی، به عابران پیاده هم اجازه رفت‌وآمد نمی‌دهند.
البته در اینگونه موارد، مأموران سدمعبر شعرداری برای احقاق حق شهوندان به این موضوع‌ها رسیدگی می‌کنند، اما ما هم به‌عنوان یک شهروند متعهد، می‌توانیم با نخریدن خدمات از این مغازه‌دارهای مغرور، آنها را مجبور به جمع‌کردن بساطشان کنیم.
