در مقاطع حساس تاریخی، آنچه مسیر کشور را از بحران عبور می‌دهد، صرفا ابزار قدرت یا منابع اقتصادی نیست، بلکه همبستگی اجتماعی و وفاق ملی است.
جمهوری اسلامی ایران، در طول بیش از چهار دهه ایستادگی و مقاومت، بارها و بارها با تکیه بر همین سرمایه اجتماعی توانسته از پیچ‌های خطرناک عبور کند؛ اما این سرمایه، همچون هر دارایی ارزشمند دیگری، نیازمند مراقبت، مرمت و تقویت مداوم است.
جامعه ما با سلایق متنوع، گرایش‌های فکری و حتی انتقادات و اعتراضات مشروع، ترکیبی چندلایه و پویش‌مند از صداهاست. در چنین شرایطی، وحدت به معنای حذف تفاوت‌ها نیست؛بلکه به معنای پذیرش تنوع در دل یک گفتمان مشترک ملی است.
همان‌طور که رهبر معظم انقلاب اسلامی در جمع مسئولان قضایی تصریح فرمودند: «اختلاف سلیقه وجود دارد، اما این اختلاف نباید موجب تضعیف وحدت ملی شود. اتحاد ملی اولویت کشور است.» این جمله، نقشه راهی است برای مسئولان، فعالان سیاسی، رسانه‌ها و همه دلسوزان کشور.
متأسفانه برخی رفتارها، چه در سطح نخبگانی و چه در فضای مجازی، خواسته یا ناخواسته، آتش‌بیار تفرقه‌اند؛ گاه با برجسته‌سازی خطوط اختلاف، و گاه با حاشیه‌سازی‌هایی که اصل موضوعات را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند.
اگرچه نقد و گفتگو جزء لاینفک یک جامعه زنده است، اما وقتی این نقدها از مدار انصاف و مصلحت ملی خارج شود، بذر بدبینی و بی‌اعتمادی را در دل جامعه می‌کارد. جریانی که بتواند مردم را نسبت به یکدیگر، نسبت به نظام، و نسبت به آینده بدبین کند، ولو با زبان نرمی سخن بگوید، در حال ضربه‌زدن به وحدت و اقتدار ملی است.
رهبر انقلاب همواره تأکید داشته‌اند که کشور نیازمند «ایران قوی» است؛ و ایران قوی، بدون انسجام ملی شکل نمی‌گیرد. این انسجام نیز با نادیده‌گرفتن اختلافات حاصل نمی‌شود، بلکه با مدیریت هوشمندانه آن‌ها، پذیرش تفاوت‌ها و ایجاد بستری برای هم‌افزایی میان گرایش‌ها ممکن می‌گردد.
ما باید یاد بگیریم که در عین اختلاف نظر، بتوانیم بر اصول مشترک تکیه کنیم. مهم‌ترین این اصول، عزت و استقلال ملی، عدالت اجتماعی، امنیت پایدار، و پیشرفت کشور است.
همه جریان‌ها، گروه‌ها و اشخاص، اگر بر این اصول توافق داشته باشند، می‌توانند در دل یک نظام سیاسی فعال باقی بمانند و نقش‌آفرینی کنند. برگزاری جلسات گفتگو، تقویت رسانه‌های مسئول، دوری از افراط‌گرایی، و نیز پرهیز از برچسب‌زنی و حذف متقابل، از جمله ابزارهایی هستند که می‌توانند به تقویت این فضا کمک کنند.
وحدت ملی، نه فقط نیاز روز، بلکه شرط بقا و تعالی آینده ایران است. باید مراقب بود که دشمنانی که از بیرون در پی تفرقه‌اند، با کمک بی‌تدبیری ما از درون، به اهدافشان نرسند. اکنون که در آستانه تحولات جدید منطقه‌ای و جهانی هستیم، عقلانیت اقتضا می‌کند که با حفظ وحدت، از ظرفیت تمام جریان‌های دلسوز انقلاب و کشور استفاده شود. در غیر این صورت، شکاف‌ها بزرگ‌تر و فرصت‌ها محدودتر خواهد شد.
امروز بیش از همیشه باید به یاد بیاوریم: ما یک ملت هستیم، با یک سرنوشت مشترک.
