عصر ایران - در اینجا یادداشتی از دکتر محمد ابراهیم باستانی پاریزی استاد شهیر تاریخ را آورده ایم که همچون همیشه حلاوت کلام را با نکات نغز ترکیب کرده است.
مسألۀ «فول تایم» و تمام‌وقت که برخی به شوخی آن را «پول تایم» گفته‌اند هم گرهی از کار دانشگاه نگشوده.
فول تایم کسی است که تمام وقت خود را صرف کار دانشگاه کند نه اینکه تمام وقت را در پشت میزی بزرگ در اطاق گروه بنشیند و ناچار حرف‌های بیخود بزند، چنان که یک وقت آقای نصرالله فلسفی که در گروه فول تایم نشسته بود به شوخی گفت: «لااقل یک دست ورق بازی همراهتان بیاورید تا یک دست «رامی» بازی کنیم»!
علاوه بر آن برخی از آنها که فول تایم شدند باز هم به عناوین مختلف به قول مولانا «همچو روبه سوی دُنبه می‌روند»، اغلب کارهای دیگر خود را در دست دارند و مثل مرحوم دکتر عمید شدند: گویند وقتی از مجلس قانونی گذشت که «کسی نمی‌تواند از دو جا حقوق بگیرد» اما دکتر عمید گفت این قانون شامل من نمی‌شود، زیرا من از دو جا حقوق نمی‌گیرم بلکه از چهار پنج جا حقوق می‌گیرم و قانون در چنین موردی تصریح ندارد.
به عقیدۀ من، آنکه روزی شش ساعت در دانشگاه می‌نشیند و بخشنامه امضاء می‌کند فول تایم نیست و به قول سعدی «وقت ضایع می‌کند»، فول تایم مرحوم بهمنیار بود که در رختخوابِ بیماری هم کتاب می‌خواند و جواب سؤالات محصلین را می‌داد، و دکتر هوشیار بود که پس از یک ساعت درس اقلاً دو ساعت ارسطووار اطراف ساختمان دانشکده قدم می‌زد و اصرار داشت که چیزی به مغز سه چهار تن همراهان فرو کند.
به خاطر دارم، غروبی برق کلاس خاموش و کلاس تاریک شد - و با اینکه بیش از ده دقیقه باقی نمانده بود، همه گمان داشتیم که دکتر هوشیار کلاس را تعطیل می‌کند، اما بر خلاف تصور دیدیم: جناب استاد دو قران از جیب مبارک درآورد و به یکی از دانشجویان داد که برود شمع بخرد و بیاورد و او رفت و خرید و آورد و دکتر در غروب نیمه‌تاریک در پرتو شمع درس خود را هم‌چنان ادامه داد.
منبع: باستانی پاریزی، محمدابراهیم، «کاسه کوزۀ تمدن»، نشر علم
