برای اثبات این ادعا نمونه‌‌‌های بسیاری وجود دارد به طور مثال، وقتی امروز فیلمی مانند «غریبه و مه» اثر درخشان بهرام بیضایی بعد از ۵۰ سال همچنان به نمایش درمی‌‌‌آید و مخاطب دارد، نشان می‌دهد که این فیلم‌‌‌ها اثرگذار هستند در حالی که این فیلم در زمان خود از نظر تجاری موفق نبود.
او با اشاره به تاریخچه سینمای هنری در ایران توضیح داد: نگاهی به آثار اثرگذار هنری در بیش از ۵۰ سال گذشته نشان می‌دهد که تصمیمات و رفتار مدیران فرهنگی بسیار تاثیرگذار است و مهم‌ترین تصمیم این است که سینماگران را آزاد بگذارند تا در سینما فکر تولید کنند زیرا بعد از دهه‌‌‌ها آنچه در فکر و ذهن مخاطبان و علاقه‌‌‌مندان سینمای ایران می‌‌‌ماند فیلم‌‌‌هایی است که در پس آن تولید فکر و اندیشه وجود داشته است و به همین دلیل سینمای ایران را در جهان همچنان با فیلم‌‌‌هایی مانند «دونده»، «خانه دوست کجاست»، «باشو غریبه‌‌‌ای کوچک» می‌‌‌شناسند.
در ادامه سعید بشیری، تهیهکننده «دشت خاموش»، با بیان اینکه در سینمای هنری، احتمال بازگشت سرمایه بسیار کم است، افزود: در همه جای دنیا دولت راهکاری برای حمایت از این نوع سینما پیدا می‌کند اما در کشور ما هنوز چنین اتفاقی نیفتاده است. بشیری با اشاره به تجربه خودش برای گرفتن حمایت از مرکز ملی سینما و تصویر متحرک فرانسه، سازوکار دریافت حمایت از این نهاد را تشریح کرد و در پاسخ به اینکه سرمایه فیلم اول خود را چگونه تامین کرده گفت که با استفاده از چهار یا پنج وام بانکی و فروش طلاهای همسرش این فیلم را ساخته است.
علیرضا قاسم‌‌‌خان تهیهکننده، مدرس و پژوهشگر سینما نیز بیان کرد: وقتی از سینمای هنری حرف می‌‌‌زنیم درواقع صحبت از هنر می‌‌‌کنیم. امسال ۲۰ سال از سینمای کیارستمی گذشته است اما هیچ وقت سینمای او را از منظر اقتصادی مورد بحث قرار نداده‌‌‌اند.
وی با بیان اینکه سینمای هنری تلقی خود را از جهان، انسان و واقعیت بیان می‌کند، ادامه داد: ویژگی اصلی فیلم‌‌‌های هنری اندیشه‌‌‌ورزی آنهاست و اگر اندیشه را از آنها بگیریم رو به نابودی می‌رود.
