به گزارش اقتصادنیوز، روزنامه اطلاغات نوشت: پس از جنگ و مقاومت ۱۲روزه که به همت تمام مردم ایران با هر سلیقه و عقیده و وزن مذهبی و سن و سالی، به یک همبستگی ملی بدل شد، اینک باید با واقعیات به جا مانده از غفلت‌های پیشین نیز مقابله کنیم. 

سخن گفتن درباره برخی مسائل، پس از سال‌ها تذکر و هشدار و ابراز مخاطرات جدی، دشوار است. سال‌ها قبل یکی از فضلای دلسوز کشور دربارة ورود ایران به ناترازی و ورشکستگی‌های عظیم در کتابی با عنوان آموزندة «ایران بر لبة تیغ» کوشید تا ضرورت تغییر  مدیریت و روش و اندیشه و کیفیت مدیریت در ساختار کنونی کشور را گوشزد کند. بسیاری دیگر هم کوشیدند.

آنها با ارائة طرح‌های تخیلی و زودبازده، مثل چاه‌های ژرف، مانند انتقال آب دریاها به کویرها، یا اتصال دریای خزر به دریاچه ارومیه و خلیج فارس، یا احداث سدهای تازه، کشف رودهای زیرزمینی و کشیدن چندهزار کیلومتر لوله، بودجه‌های محدود دولت را می بلعند و کشور را فقیر و اقلیم را خشک‌تر می کنند.

اگر جمهوری اسلامی ایران در دهه اول انقلاب، پدیده‌ای کم‌تجربه بود، اما در دهه‌های بعد دیگر کودک ده ساله نیست که غیرعقلانی و شتابکار رفتار کند و تجارب سابق را فراموش کند و خطاها را از سر گیرد. در زمان پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ خورشیدی، جمعیت ایران کمتر از یک‌سوم اکنون و نیازهای جاری یک دهم امروز بود. چگونه می توان با همان تفکرات و همان سبک و سیاق به سراغ مدیریت جامعه رفت؟ امروز جمهوری اسلامی، یک نظام بالغ با نیم قرن تجربه است.  باید خردمندانه و سنجیده گام برداریم تا به اهداف انقلاب که سعادت و کامیابی مردم بوده و تعالی و رشد فرهنگی و معنوی شهروندان است، دست یابیم. جامعۀ توده وار که قانون گریز و در محاصرة ناترازی‌هاست، چگونه می تواند به رستگاری و سعادت دست یابد؟ «چه نسبت است به رندی صلاح و تقوی را؟»

غرض، ما مردم هم مسئولیم و هنوز راه علاج هست و اگر نفهمیم، تاوان سخت در انتظار همه خواهد بود. آن‌که استخرش را در برج زیبایش پر و خالی می کند و آن که پرایدش را در اداره یا حیاط می‌شوید و آن که هنوز نفهمیده چرا پدران ما آب را به قنات می بردند و در سینه کش آفتاب و بتن، به اسم سدسازی، با تبختر تبخیر نمی‌کردند، بزودی تاوان سخت خواهد پرداخت.