«یهودیان در تل‌آویو برای رساندن غذا به غزه تظاهرات می‌کنند، در حالی‌که امت یک‌ونیم میلیاردی مسلمان سرگرم کف‌زدن برای الجولانی و برگزاری جشن‌های رقص در پایتخت‌هایشان هستند».

 این تنها یکی از پستهای کاربران شبکه‌های اجتماعی در واکنش به برگزاری تظاهرات شماری از یهودیان و ساکنان اراضی اشغالی 1948 در تل‌آویو در اعتراض به گرسنه‌ نگه داشتن کودکان غزه است.

رسانه‌های اسرائیلی گزارش دادند که عصر روز سه‌شنبه (دیروز)، خیل عظیمی از معترضان در تل‌آویو، با حرکت به‌سوی مقر وزارت جنگ اسرائیل «کریاه»، خواستار پایان جنگ در نوار غزه شدند و نسبت به تشدید قحطی در این منطقه هشدار دادند.

بر اساس این گزارش، این تظاهرات از میدان «هابیما» آغاز شد و معترضان در حالی که کیسه‌های آرد و تصاویری از کودکان گرسنه غزه و نیز پلاکاردهای در محکومیت اقدامات ارتش اشغالگر را در دست داشتند؛ از مرکز شهر عبور کردند.

آلون لی گرین، یکی از برگزارکنندگان این تجمع اعتراضی، طی سخنانی گفت: «ما تصاویر کودکان فلسطینی از غزه را حمل می‌کنیم که بر اثر گرسنگی مرده‌اند. آن‌ها فقط از گرسنگی مرده‌اند. در حالی‌که اسرائیل از ورود کمک‌ها به غزه جلوگیری می‌کند، ما اینجا هستیم تا خواستار توقف قحطی شویم». 

در حالی که اسرائیل همواره گزارش‌های مربوط به شیوع قحطی در غزه را رد کرده و مدعی است اجازه ورود کمک‌های بشردوستانه از جمله غذا را می‌دهد، بسیاری از یهودیان این روایت رسمی را زیر سؤال می‌برند.

یکی از شرکت‌کنندگان در تظاهرات، در ویدیویی با اشاره به تصاویر کودکانی که از سوء تغذیه رنج می‌برند، گفت: «به ما می‌گویند قحطی وجود ندارد؛ این‌ها دروغ است. اینجا تصاویری از کودکانی داریم که از گرسنگی مرده‌اند».

از سوی دیگر، برخی رسانه‌های اسرائیلی نیز با حمله به این معترضان به آنها اتهام حمایت از تروریسم زدند. شبکه الجزیره نیز به پوشش این تظاهرات یهودیان در تل‌آویو پرداخت. 

انتشار این تصاویر با بازتاب زیادی در شبکه‌های اجتماعی همراه شد و کاربران عرب از اینکه گرسنگی کودکان غزه حتی یهودیان را به خیابان آورده اما حکام عرب و کشورهای عربی کاری جز صدور بیانیه‌های محکومیت کاری نمی‌کنند، ابراز شرم کردند. 

یک کاربر نیز از سوریه نوشت: «در تل‌آویو... برای اعتراض به قحطی در غزه به خیابان آمدند! تصورش را بکن، مؤمن! دشمن از گرسنگی کودکان ما حرف می‌زند... و امتی که زمانی واحد خوانده می‌شد، سکوت کرده است. به خدا که این خواری و ننگ است... افسوس بر حال خودمان و بر آنچه که به آن رسیده‌ایم».