همشهری آنلاین - یکتا فراهانی: در فاصله تنها ۱۱۷ سال نوری از زمین، کوتوله سفیدی به نام WD ۱۰۵۴–۲۲۶ در امتداد دنیایی موازی ما می‌درخشد؛ ستاره‌ای مرده که افول کرده، اما هنوز پناهگاهی برای اجرام باقی‌مانده است. اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ New Technology در شیلی و داده‌های مأموریت TESS ناسا موفق شدند ۶۵ افت نور منظم را در این سامانه شناسایی کنند؛ نشانه‌ای غیرمعمول از جسمی کوچک که هر ۲۵ ساعت یک‌بار، نوری اندک از ستاره را مسدود می‌کند. این نشانه‌ها منطقی‌ترین توضیح را برای حضور یک سیارة سنگی یا فلزی در فاصله بسیار نزدیک (۲.۵ میلیون کیلومتر) پیش‌روی دانشمندان قرار داده است.
یک کشف شگفت‌انگیز از دل نورهای کم‌رنگ
با مشاهده ۶۵ افت نوری دقیق و منظم، ستاره‌شناسان به‌سرعت متوجه الگوی خاصی شدند: تابش‌های کوچک اما ثابت؛ شواهدی که فقط می‌توانند ناشی از گذر منظم یک جرم در مدار باشند؛ جرمی که باید هم‌اندازه زمین یا کوچک‌تر باشد و در فاصله‌ای ناشی از باقی‌مانده ستاره قرار دارد.
معجزه در منطقه «قابل حیات»
نکته حیرت‌انگیز این است که این سیاره در منطقه قابل حیات کوتوله سفید قرار دارد؛ ناحیه‌ای که امکان تشکیل یا نگهداری آب مایع را – لااقل برای مدتی تا دو میلیارد سال آینده – فراهم می‌کند. چنین پدیده‌ای شاید شبیه داستانِ نجات زمین باشد، سناریویی که طی آن، سیاره‌ای پس از انفجار ستاره‌اش، باز هم همچنان به گردش ادامه دهد.
بیشتر بخوانید :
چرایی بقای معجزه‌آسا
در طول مرحله غول سرخ، ستاره‌هایی مانند خورشید کره‌های سیاره‌ها را در آغوش می‌کشند. اما در این سیستم، سیاره به طرزی جادویی از فنای نجات یافت. اخترشناسان فرض می‌کنند که مدار آن پس از انفجار ستاره شکل‌گرفته است؛ یعنی سیاره یا بقایای آن به‌واسطة گرانش به مدار جدید کشیده شده‌اند؛ روندی که در صورت تأیید، نظریه‌های چگونگی بازآرایی منظومه‌ها را دگرگون خواهد کرد.
آینده کیهانی و سایه‌ای از زمین
این کشف نه‌تنها یک دستاورد نجومی است، بلکه اتاق آینه‌ای برای آیندة ما نیز محسوب می‌شود. زمانی – حدود ۵ میلیارد سال دیگر – خورشید ما نیز به کوتوله سفید بدل خواهد شد و این سؤال باقی می‌ماند: آیا زمین نیز شانس خود را برای بازماندن در مداری تازه دارد؟ حالا وجود WD ۱۰۵۴–۲۲۶ می‌تواند پاسخی آزمایشی در اختیار ما قرار دهد.
پیامدهای علمی روشن
اطمینان از بقای منظومه‌ها: پایداری یک سیاره پس از مرگ ستاره مادر، مفهوم جدیدی به بقا و تحرک اجرام می‌دهد.
افزایش تمرکز بر زندگی پس از مرگ ستارگان: این یافته احتمال حضور آب و زندگی را در مدار کوتوله‌ها تقویت می‌کند.
جهش در مطالعات انتقال مدار و دینامیک سیارات: روندی که امکان تغییر مسیر اجرام را با جزئیات بیشتر نشان می‌دهد.
جدیدترین فصل بازماندگان کیهانی
کشف سیاره‌ای در مدار WD ۱۰۵۴–۲۲۶، قصه‌ای را روایت می‌کند که در آن، پایان یک ستاره احتمالاً آغازی تازه برای اجرامش بود. شاید روزی زمین هم در چرخش عصر نو، حضور خود را – حتی پس از مرگ خورشید – ثبت کند و این سیاره کوچک، نشانه‌ای دلگرم‌کننده باشد برای ادامه قصه زندگی در افق‌های دور.
