اگر یک زیتون سبز را مستقیماً از درخت بچینید و بخورید، احتمالاً از شدت تلخی آن وحشت می‌کنید. دلیل این طعم زننده، ترکیبی به نام اولئوروپئین (oleuropein) است. برای خوراکی شدن زیتون‌ها، این ماده باید از بین برود یا تجزیه شود.
به گزارش خبرآنلاین، در تولید صنعتی زیتون‌های سبز اغلب با سود سوزآور (سدیم هیدروکسید) فرآوری می‌شوند تا ترکیب تلخ مزه آن‌ها سریع‌تر از بین برود. سپس زیتون‌ها شسته می‌شوند تا قندهای محلول و ترکیباتی که ممکن است باعث تخمیر ناخواسته شوند، حذف شود.
فرق بین زیتون سیاه و سبز فقط در زمان برداشت آن‌ها است.
زیتون‌های سبز، نارس هستند.
زیتون‌های سیاه، وقتی روی درخت می‌مانند و حسابی می‌رسند، به رنگ تیره درمی‌آیند. در این مدت، ترکیبات شیمیایی درون زیتون تغییر می‌کنند و طعم و رنگ میوه متفاوت می‌شود.
زیتون‌های سیاهی که طعم پیچیده‌تر و کمتری از تلخی دارند، معمولاً زیتون‌هایی هستند که به طور طبیعی روی درخت رسیده‌اند. این روش زمان‌برتر است، اما به حذف طبیعی اولئوروپئین و بهبود طعم کمک می‌کند.
اما زیتون‌های سیاه کنسروی که در سوپرمارکت‌ها می‌بینید، اغلب در واقع زیتون‌های سبزی هستند که به‌صورت مصنوعی تیره شده‌اند. این زیتون‌ها ابتدا مانند زیتون سبز با سود سوزآور تلخی‌زدایی می‌شوند، سپس با ماده‌ای به نام فروس گلوکونات (ferrous gluconate) که نوعی ترکیب آهن است، سیاه می‌شوند تا رنگی یکدست و طعمی ملایم داشته باشند. این روش برای تولید انبوه کاربردی است، اما طعم نهایی آن به پای زیتون‌های طبیعی نمی‌رسد.
پس اگر عاشق زیتون سیاه هستید و زیتون سبز را دوست ندارید، شاید بهتر باشد نگاهی دوباره به برچسب‌ها بیندازید! بسیاری از زیتون‌های سیاه بازار، در اصل همان زیتون‌های سبز هستند که به صورت شیمیایی فرآوری شده‌اند و تفاوت اصلی، در میزان رسیدگی و نوع فرآوری است، نه در گونه گیاهی.
منبع: iflscience
