هر سال با از راه رسیدن فصل گرما، بحث قطعی آب و جیره بندی آب شرب شهری به موضوع اصلی کشور تبدیل می شود و روزی نیست که در لزوم صرفه جویی و مصرف بهینه از سوی شهروندان، در رسانه های گوناگون سخن به میان نیاید.
حال آنکه صرفا ۱۰ درصد مصرف آب شرب کشور به مشترکان خانگی تعلق دارد و عمده هدررفت منابع آب به مکانیزم فرسوده کشاورزی و صنایع آب بر کشور باز می گردد! در این بین، باید این سوال را از مسئولین وزارت نیرو و دست اندرکاران مسئول در صنعت آب داشت که اصولا حضور ایشان در کرسی های تصمیم گیری، بر چه اساسی بوده و چگونه پیش بینی چنین شرایط بحرانی از ماه های گذشته در دستور کار نبوده است؟
در شرایطی که کشورمان با خشکسالی های شدید و مزمن دست و پنجه نرم می کند، تمام هنر شخص وزیر نیرو آن بوده که در زمستان به بهانه کمبود گاز نیروگاه ها و بی برقی و در تابستان به بهانه خشکسالی و بی آبی، بر صفحه تلویزیون ظاهر شود و با آیه یاس خواندن، مردم را از مصرف بی رویه انذار دهد!
در سوی دیگر، مجلس دوازدهم نیز به بهانه وفاق و شرایط ویژه جنگی در کشور، صم البکم تر از همیشه، صرفا اوضاع را نظاره می کند و نه راه حل عملیاتی برای عبور از بحران در چنته دارد و نه توان و انگیزه تغییر سکان وزارتخانه و وارد آوردن شوک به جهت بهبود شرایط را در خود می بیند!
در این وانفسا، ایرانیان مظلوم و بیگناه، تنهاتر از همیشه باید همچون جنگ ۱۲ روزه، خود برای خود تدبیر نموده و دل به مسئولین بی عرضه و ناتوان نبندند چراکه نهایت تدبیر ایشان، انتشار تصاویر بسته بندی پلاستیکی آب شرب برای توزیع در پایتخت بود که به جای آرامش دادن به مردم، نگرانی را در آنها دوچندان کرد!
این درحالیست که راه حل غیرعقلانی دیگر که اخیرا عنوان شد، تشویق مردم به خرید پمپ و مخزن در پایتخت بود که ظن نفوذ و حتی انگیزه های مالی را در بسیاری از دلسوزان تقویت کرد؛ چه آنکه مبرهن است این ایده نه تنها مشکل کمبود آب را حل نمی کند بلکه فشار کاذب را بحدی بالا خواهد برد که قطعی های ۲ ساعته را به ۱۰ ساعته تبدیل خواهد نمود!
جالب اینجاست، درحالیکه مردم نجیب ایران پس از تحمل فشارها و استرس های جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، نیازمند سکینه و آرامش ذهنی بودند، به ناگاه خبر اضطراب آور قطعی عنقریب آب، موجی از تشویش و نگرانی را در عین بی خیالی و بی تدبیری مسئولان در ایشان ایجاد نمود!
