محمدهادی جعفرپور در کانال تلگرامی خود نوشت: برندگان جایزه صلح نوبل، نهادهای بین‌المللی مدافعان حقوق بشر، سازمان‌های مردم‌نهاد، فعالان مدنی و سیاسی در سراسر جهان و وجدان‌های بیدار بشری،آهای آدم‌ها:
آیا تصاویر تکان‌دهنده‌ی غزه را دیده‌اید؟
آیا چشمان شما، کودکانی را ندیده است که زیر آوار خانه‌های خود جان می‌دهند، یا با چشمانی بی‌فروغ، سهم نان خویش را فریاد می‌زنند!
آیا صدای ناله‌ی بشریت را از سرزمین‌های اشغالی نمی‌شنوید؟
امروز غزه، تنها یک منطقه‌ی جغرافیایی نیست؛ نماد رنج انسانیت است. در دل قرن بیست‌ویکم، درست در برابر چشمان جهانیان، مردمی در محاصره‌ی نظامی، از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم‌اند:
حق حیات،
حق غذا،
حق دارو،
حق آموزش،
و حتی آب آشامیدنی ندارند!
زنان باردار، در سایه‌ی آتش و دود، جان می‌دهند. نوزادان، پیش از تولد، قربانی محاصره‌ای می‌شوند که بی‌رحمانه‌تر از جنگ است. بیمارستان‌ها از کار افتاده‌اند، مدارس به ویرانه بدل شده‌اند، و امید، از چهره‌ی مردم غزه رخت بسته است.
جامعه‌ی بین‌المللی باید بداند که سکوت، در برابر این جنایات، به معنای شراکت است.
سازمان ملل متحد، شورای حقوق بشر، دادگاه‌های بین‌المللی، و نهادهای مدعی دفاع از کرامت انسانی باید بیش از بیانیه‌های خنثی و تکراری عمل کنند.
این فاجعه، تنها آزمون اخلاقی نسل ما نیست، بلکه محک اعتبار و کارآمدی ساختارهای حقوقی و انسانی جهانی نیز هست.
لازم است اهالی رسانه به طرق مختلف از تمامی انسان‌های آزاده، نهادهای مسئول، و افکار عمومی جهانی بخواهند که:
۱. به صورت شفاف و قاطع، خشونت‌های اعمال‌شده علیه مردم غزه را محکوم کنند؛
۲. خواستار پایان فوری محاصره و ارسال کمک‌های بشردوستانه شوند؛
۳. سازوکارهای مؤثر برای پیگیری قضایی عاملان جنایت علیه غیرنظامیان را فعال سازند؛
۴. و بر ضرورت توقف فوری جنگ و بازگشت به راه‌حل‌های انسانی و سیاسی تأکید ورزند.
در جهانی که ارتباطات در کسری از ثانیه صورت می‌گیرد، نمی‌توان فجایع را انکار کرد.
غزه، امروز آینه‌ای‌ست که چهره‌ی واقعی انسانیت و وجدان جهانی را بازمی‌تاباند.
فارغ از درگیری نظامی میان حماس و اسرائیل و صرف‌نظر از اینکه هرگونه کشتار، خشونت و جنگ، محکوم است ، آنچه در شرایط کنونی اهمیت مضاعف یافته، وضعیت انسانی مردم غزه است: مردمی که در محاصره، بی‌پناه، گرسنه و قحطی‌زده‌اند.
می‌توان نسبت به اقدامات یک گروه نظامی نقد داشت، اما نمی‌توان رنج میلیون‌ها انسان را نادیده گرفت.
رفتار یک گروه، هرچقدر هم محل نقد و تحلیل باشد، نمی‌تواند مجوزی برای مجازات جمعی، قحطی تحمیلی، یا وبران کردن بیمارستان‌ها و مدارس شود.
کودکان و زنان غزه نه فرمانده‌اند، نه جنگ‌طلب؛ آن‌ها فقط انسان‌اند.
جهان موظف است بین سیاست و انسانیت تمایز قائل شود.
محاصره‌ی غذا، دارو و آب، جنایتی‌ست بی‌واسطه علیه بشریت.
خاموشی جهانی در قبال این فاجعه، نه بی‌طرفی، بلکه شراکت خاموش در ظلم است.
زمان آن رسیده است که جامعه بین‌الملل، فراتر از مواضع سیاسی، برای نجات جان انسان‌های غیرنظامی، اقدامی مؤثر، بی‌طرف و فوری انجام دهد.
