برترین‌ها: بحران آب در ایران یکی از پیچیده‌ترین و پرچالش‌ترین مسائلی است که در دهه‌های اخیر گریبان‌گیر کشور شده و به تهدیدی جدی برای امنیت زیست‌محیطی، کشاورزی و حتی ثبات اجتماعی و اقتصادی تبدیل شده است. کاهش منابع آبی تجدیدپذیر، افت سطح سفره‌های زیرزمینی، خشک شدن دریاچه‌ها و تالاب‌ها و افزایش بی‌رویه برداشت آب و قطعی مکرر آب منازل مسکونی در این روزها نشانه‌هایی روشن از بحرانی است که روز‌به‌روز عمیق‌تر می‌شود. با مرور ریشه‌های این بحران، نمی‌توان از نقش تصمیم‌گیری‌های نادرست و سیاست‌گذاری‌های کوتاه‌مدت چشم‌پوشی کرد.
یکی از نقاط عطف در این مسیر، دوره‌ای است که با تغییر رویکردهای مدیریتی، مجوز حفر چاه‌های غیرمجاز و برداشت‌های بی‌رویه از منابع زیرزمینی به‌شکل افسارگسیخته‌ای گسترش یافت. اظهارات عیسی کلانتری، وزیر کشاورزی پیشین و رئیس سابق سازمان حفاظت از محیط زیست، به‌خوبی گویای عمق فاجعه‌ای است که در دولت محمود احمدی‌نژاد با صدور مجوزهای گسترده برای حفر چاه، شکل گرفت. کلانتری در سال ۱۳۹۴ هشدار داده بود که در نتیجه این تصمیمات، برداشت بی‌رویه از منابع آبی کشور به‌طرز نگران‌کننده‌ای افزایش یافته و اثرات آن همچنان باقی است.
درکا نوشت: فکر میکنم به این صورت بود به اونهایی که چاه غیر مجاز حفر کرده بودند گفت بیان مجوز بگیرن و اون چاه ها قانونی شد بعد به واسطه اون مجوز قانونی برق هم دادن و....
آرمان هم دل خونی دارد: بله بخصوص ما اصفهانی‌ها اقدامات این اقا را هیچوقت فراموش نمیکنیم روزی که رفت استان چهارمحال و بختیاری و اجازه برداشت نامحدود و بی حساب از زاینده رود را صادر کردو تیر خلاص را به زاینده رود زد....
آنطور که محمد درویش، کنشگر محیط زیست در گفتگو با خبرگزاری ایسنا مطرح کرده: سدسازی‌های بی‌رویه در دوران ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد، بدون توجه به ظرفیت‌های اکولوژیکی و هیدرولوژیکی مناطق مختلف کشور، یکی از عوامل اصلی تشدید بحران‌های زیست‌محیطی و آبی در ایران به شمار می‌آید. در این بازه زمانی، بیش از ۴۰ سد بزرگ ساخته یا عملیات احداث آن‌ها آغاز شد؛ بسیاری از این پروژه‌ها بدون ارزیابی دقیق زیست‌محیطی یا در مناطق کم‌بارش و آسیب‌پذیر اجرا شدند.
گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی درباره بحران آب که در سال ۱۳۹۵ منتشر شد نیز نتایج تکان‌دهنده‌ای داشته: از جمله پیامدهای این سیاست می‌توان به خشک شدن تالاب‌هایی چون گاوخونی، بختگان، هامون و هورالعظیم اشاره کرد که به دلیل کاهش جریان رودخانه‌های تغذیه‌کننده، از بین رفتند یا به شدت آسیب دیدند. این موضوع نه‌تنها تنوع زیستی را تهدید کرد، بلکه مهاجرت اجباری جوامع محلی و از بین رفتن مشاغل سنتی مانند کشاورزی و صیادی را به‌دنبال داشت. همچنین سدسازی گسترده، الگوی مصرف آب در کشاورزی را به سمت افزایش وابستگی به منابع آب زیرزمینی سوق داد، که نتیجه آن افت سطح آب‌های زیرزمینی و فرونشست زمین در بسیاری از دشت‌های کشور بود. در مجموع، این نوع توسعه ناپایدار، نه‌تنها بحران آب را حل نکرد، بلکه به تعمیق آن انجامید.
شرقی هم با اشاره به اقداما آبی آن روزها نوشت: سدسازی خیانتی بود در حق منابع ایران که دوره اول احمدی نژاد اومد رو‌بورس همه هم خوشحال بودن اما الان داریم جور اون‌وقت رو میکشیم. پول تو عمران هست ولی نه تو سدسازی. همین گرایش‌های آب الان شما نگاه کنی به ظرفیت‌ها متوجه میشی.
و علیار: به عنوان مثال درخلق همین بحران بی آبی، دولت احمدی نژاد با سدسازی بی رویه، حفر چاه های غیرمجاز، تمرکز بر کشاورزی پرمصرف و کاهش بودجه های زیست محیطی نقش بسیار بزرگی داشت. البته که این بحران نتیجه انباشت خطاهای چند دولته و عوامل محیطی مثل خشکسالی هم دخیل بوده.
بازگشت دوباره این هشدارها به صدر اخبار در شرایطی رخ می‌دهد که آثار مخرب آن سیاست‌ها، امروز به شکل بحران فراگیر کم‌آبی، فرونشست زمین و تهدیدات زیست‌محیطی خود را نشان داده‌اند. پرداختن به این مسئله نه‌تنها یک ضرورت زیست‌محیطی، بلکه اقدامی حیاتی برای حفظ آینده کشور است.
