چهل روز از حمله رژیم صهیونی به سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران می‌گذرد. تجاوز به ساختمان شیشه‌ای در ۲۶ خرداد ماه ۱۴۰۴، صرفاً یک عملیات نظامی نبود، بلکه ادامه همان راهبرد تاریخی بود که صهیونیست‌ها از دهه‌ها پیش علیه رسانه‌های مستقل در پیش گرفته‌اند. این رژیم که خود زاییده کانون‌های زور و تزویر صهیونیسم بین الملل است و حیات آن مرهون پروپاگاندای رسانه‌ای است، همواره تلاش کرده تا صدای مخالفان را خاموش سازد.

 

اکنون نیز با هدف قرار دادن صدا و سیما، به دنبال حذف یکی از کانون‌های اصلی مقاومت رسانه‌ای در منطقه بوده است.بررسی پیشینه حملات این رژیم به رسانه‌ها نشان می‌دهد، این روش، یک الگوی تکرارشونده از واکنش صهیونیست‌ها به صدای حقیقت است. به عنوان نمونه بمباران ساختمان اصلی شبکه المنار وابسته به حزب الله لبنان در جنگ ۳۳ روزه سال ۲۰۰۶ و همچنین بمباران دوباره دفتر مرکزی آن در سال ۲۰۲۴، حمله موشکی به ساختمان شبکه تلویزیونی الاقصی در غرب غزه در سال ۲۰۱۸، هدف قرار دادن برج ۱۳ طبقه "جلا" که محل استقرار دفتر شبکه الجزیره و خبرگزاری آسوشیتد پرس در نوار غزه بود، و اخیرا حمله به ساختمان شیشه‌ای سازمان صدا و سیما، تنها بخشی از تلاش‌های رژیم صهیونی برای به سکوت وادار کردن رسانه هاست.

 

آن‌ها حتی به رسانه آمریکایی آسوشیتد پرس که جهت گیری آن همان جهت گیری رسانه‌های جریان اصلی غرب است، نیز رحم نکرده بودند. یورونیوز به نقل از مدیر این خبرگزاری آمریکایی گفته بود این حمله او را بهت زده و وحشت زده ساخته بود. شبکه الجزیره نیز این حمله را اقدامی وحشیانه برای هدف قرار دادن جان خبرنگاران و ممانعت از افشای واقعیت خواند.رژیم اشغالگر قدس تنها به این حملات بسنده نکرده است. او خبرنگارانی که برای پوشش خبری مظلومیت مردم فلسطین و لبنان و جنایت‌های ضد انسانی این رژیم، به این نقاط سفر کرده‌اند، مورد هدف قرار می‌دهد.

 

به عنوان نمونه دفتر اطلاع رسانی دولتی غزه اعلام کرده است که از هنگام آغاز عملیات طوفان الاقصی و شروع نسل کشی صهیونیست‌ها در غزه، تعداد خبرنگاران شهید به بیش از ۲۳۰ نفر رسیده است؛ بنابراین این حملات نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی همواره رسانه‌ها و صدا‌های مستقل را تهدیدی برای روایت پردازی‌های دروغین خود می‌داند. حملات رژیم صهیونی به رسانه‌ها و خبرنگاران با هدف خاموش سازی صدای مقاومت، کنترل روایت جهانی، ایجاد رعب و وحشت در جامعه به ویژه در میان اهالی رسانه، جلوگیری از افشای جنایات جنگی و تحریف افکار عمومی صورت می‌گیرد.

 

حمله به سازمان صدا و سیما نیز به همین دلیل بود. از زمان پیروزی انقلاب اسلامی، صدا و سیما به عنوان مهمترین ابزار مقابله با عملیات روانی دشمن عمل کرده است. در جنگ تحمیلی، این رسانه نقش کلیدی در افشای جنایات صدام و متحدان غربی اش داشت. در سال‌های اخیر نیز با پوشش اخبار مقاومت و عملیات‌های ضدصهیونیستی، به کانونی برای بیان حقایق منطقه تبدیل شده بود. طبیعی بود که رژیم صهیونی، با الگوبرداری از حملات قبلی خود به رسانه ها، این بار سازمان صدا و سیما را هدف بگیرد.

 

رژیم اشغالگر تصور می‌کرد با حمله به صدا و سیما، می‌تواند با از بین بردن مرجعیت خبری در ایران و ایجاد سکوت رسانه‌ای اهداف خود در جنگ روانی را پی گیری کند؛ اما طبق معمول دچار خطای محاسباتی شده بود. انعطاف سازمانی صدا و سیما که ناشی از تلاش‌های خستگی ناپذیر کارکنان این سازمان بود، سبب شد سازمان با وجود آسیب‌های وارد شده، بلافاصله پخش برنامه‌ها را از طریق استودیو‌های جایگزین از سر بگیرد و نقشه دشمن نقش بر آب شود.

 

همچنین برخلاف انتظار صهیونیست ها، این حمله نه فقط ترس و وحشت ایجاد نکرد، بلکه موجب تقویت همبستگی ملی ایرانیان و افزایش حمایت‌های داخلی و خارجی از سازمان شد. این حمله نشان داد که رژیم صهیونی حتی به تاسیسات غیرنظامی نیز رحم نمی‌کند و این موضوع به ابزاری برای افشای چهره واقعی صهیونیسم تبدیل شد. همچنین این حمله بیانگر این بود این رژیم از موضع ضعف عمل می‌کند و از آن رو که نمی‌تواند در میدان نظامی، ایران را به زانو درآورد، با حمله به مراکز غیرنظامی تلاش می‌کند جهموری اسلامی ایران را تحت فشار قرار دهد و در عین حال دستاورد‌هایی دروغین با برچسب پیروزی، به افکار عمومی قالب کند.

 

حمله به ساختمان شیشه‌ای سازمان صدا و سیما، صرفا یک عملیات نظامی نبود؛ بلکه حمله به نماد حقیقت و روایت گری مقاومت بود. رژیم صهیونی که خود از رسانه به مثابه سلاح بهره می‌گیرد، رسانه‌های مستقل را هم نه ابزار اطلاع‌رسانی، بلکه دشمنی بالقوه می‌داند که می‌تواند روایت مقاومت را جهانی کند. اکنون چهل روز پس از آن واقعه، رسانه ملی با تمام توان به راه خود ادامه داده و صدای مقاومت را رساتر از همیشه به گوش جهانیان می‌رساند.