روزنامه همشهری: سیل روزافزون بازیکنان ایرانی به سمت لیگ امارات، همچنان سوژه جذابی برای رسانه‌ها به شمار می‌آید و زیاد در موردش بحث می‌شود. با این حال حتی در چنین فضایی هم ناگهان بعضی اخبار باعث غافلگیری مخاطب می‌شود؛ مثل انتقال رضا غندی‌پور به شباب‌الاهلی یا از آن عجیب‌تر، پیوستن امیرحسین سام‌دلیری به الاتحاد کلبا. این موضوع در کنار برخی شواهد دیگر نشان می‌دهد گویا اماراتی‌ها در سیاستگذاری کلان فوتبال‌شان، روندی متفاوت‌تر در پیش گرفته‌اند و حالا در کنار بازیکنان بزرگسال و اسمی، سراغ جوانان هم می‌روند.
رضا غندی‌پور 19ساله یکی از معدود پدیده‌های فوتبال ایران در سالیان اخیر به شمار می‌آمده است؛ بازیکنی که فصل گذشته در پیراهن ملوان خوش درخشید و در 23بازی 8گل و 4پاس‌گل به ثبت رساند. با پایان فصل، روشن بود که او مشتری‌های زیادی خواهد داشت و طبیعتا مدعیان لیگ برتر هم به صرافت جذب این بازیکن افتادند. با این حال غندی‌پور در نهایت پیشنهاد شباب‌الاهلی امارات را پذیرفت تا همبازی سعید عزت‌اللهی و سردار آزمون شود. داستان سام‌دلیری اما جالب‌تر هم بود و کسی نمی‌توانست حدس بزند مدافع میانی 22ساله نساجی هم مشتری اماراتی داشته باشد، اما در نهایت سام دلیری به الاتحاد کلبا پیوست تا به جمع انبوه ایرانیان این باشگاه ملحق شود؛ از سامان قدوس و احمد نوراللهی تا شهریار مغانلو. فوتبال ایران اما در این تابستان یک ترانسفر زیر 23سال دیگر هم به امارات داشت که شاید در موردش کمتر شنیده باشید؛ مبین دهقان 19ساله که از خیبر خرم‌آباد به الوحده پیوست. دهقان فصل گذشته فقط 833دقیقه برای خیبر بازی کرد، اما جالب است که مورد توجه باشگاه اماراتی قرار گرفت و به این تیم پیوست. او عضو تیم ملی زیر 20سال ایران است و به تناوب در ترکیب اصلی آن تیم به میدان رفته.
چنان که گفتیم اماراتی‌ها در این زمینه سیاست کلان دارند و حتی به باشگاه‌ها اعلام شده بازیکنان زیر 23سال، سهمیه خارجی به شمار نمی‌آیند. همین مسئله هم اشتیاق تیم‌های لیگی آن کشور برای انتخاب بازیکنان جوان خارجی، ازجمله از بازار ایران را افزایش داده است. این استعدادها که خیلی هم گران نیستند، احتمالا به بهبود کیفیت و افزایش طراوت فوتبال باشگاهی امارات کمک خواهند کرد، اما ممکن است مسئولان فوتبال آن کشور هدف بزرگ‌تری هم داشته باشند؛ اینکه بعدها بتوانند شماری از این بازیکنان را برای تغییر تابعیت و بازی در تیم‌های ملی امارات متقاعد کنند. به هر حال اغلب بازیکنان یادشده سابقه چندانی در تیم ملی بزرگسالان ایران (یا کشورهای خود) ندارند و همین مسئله باعث می‌شود بزرگ‌ترین مانع در مسیر بازی کردن‌شان در تیم ملی امارات از بین برود. چند سال زندگی مستمر در آنجا هم به حل مشکل پاسپورت و اقامت کمک می‌کند و بعد پای مشوق‌های مالی به میان می‌آید. البته که ما از عرق ملی و وطن‌دوستی بازیکنان خودمان اطمینان کامل داریم، اما خوب است که این تحولات را با نگاهی دقیق‌تر رصد کنیم. مجالی برای غفلت نیست.
