عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - در اواسط دهه 1950، در اوج جنگ سرد، اتحاد جماهیر شوروی در تلاش بود تا از آمریکا در زمینه فناوری های نظامی پیشی بگیرد. در این دوران، طراح نابغه، روبرت لودویگوویچ بارتینی، یک مفهوم انقلابی را ارائه داد: بارتینی ای-57. این یک بمب افکن راهبردی فراصوت بود که می توانست هم از باندهای پرواز عادی و هم از سطح آب پرواز کند.
این هواپیما یک طراحی بی نظیر داشت که آن را از هر هواپیمای دیگری متمایز می کرد. بارتینی ای-57 ترکیبی از ویژگی های یک هواپیمای آب نشین و یک بمب افکن هسته ای بود. بال های بلند و دلتا شکل آن، که به «بال بارتینی» معروف شدند، برای پروازهای فراصوت در ارتفاع بالا و همچنین برای شناور ماندن روی آب طراحی شده بودند. بدنه هواپیما به گونه ای بود که می توانست روی آب فرود بیاید و دوباره برخیزد.
یکی از نوآورانه ترین ایده های پشت این پروژه، قابلیت سوخت گیری از زیردریایی ها در دریا بود. این ویژگی به بمب افکن اجازه می داد تا بدون نیاز به بازگشت به پایگاه های زمینی، مأموریت های طولانی تری را انجام دهد. همچنین، قرار بود از یک پیشرانه جت عمودپرواز برای کمک به برخاستن هواپیما از آب استفاده شود، که در آن زمان یک فناوری بسیار پیشرفته محسوب می شد.
با وجود تمام این ایده های جسورانه و نوآورانه، پروژه ای-57 در سال ۱۹۵۷ پیش از آنکه ساخت نمونه اولیه آغاز شود، لغو شد. دلایل اصلی لغو این پروژه شامل هزینه های سرسام آور توسعه آن و تغییر راهبرد نظامی شوروی بود. در آن دوره، رهبران شوروی به این نتیجه رسیدند که موشک های بالستیک قاره پیما راهی مؤثرتر و ارزان تر برای حمل کلاهک های هسته ای نسبت به بمب افکن های گران قیمت هستند.
بارتینی ای-57 هرگز به پرواز درنیامد، اما به عنوان نمادی از تفکر جسورانه و طراحی های غیرمتعارف در دوران جنگ سرد باقی ماند. این هواپیما یکی از نمونه های برجسته از پروژه هایی است که با وجود پتانسیل بالا، به دلیل تغییر اولویت ها و محدودیت های مالی، به سرانجام نرسیدند.
