حوالی ساعت ۴:۵۲ بامداد شنبه در محور همدان-سنندج و در محدوده گردنه صلوات‌آباد، یک دستگاه مینی‌بوس حامل اعضای تیم کشتی دچار واژگونی شد.
به گزارش تابناک به نقل از مهر، پس از وقوع این حادثه، به سرعت پنج دستگاه آمبولانس از سوی اورژانس پیش‌بیمارستانی استان کردستان به محل اعزام شد و اقدامات اولیه درمانی برای ۱۴ مصدوم حادثه در کمترین زمان ممکن آغاز شد.
حضور تیم‌های امدادی در کمترین زمان
رئیس اورژانس پیش‌بیمارستانی و مدیریت حوادث دانشگاه علوم پزشکی کردستان با اعلام این خبر گفت: به‌محض دریافت گزارش، تیم‌های امدادی در کمترین زمان در صحنه حاضر شدند و با انجام اقدامات تخصصی، تمام مصدومان را پس از تثبیت وضعیت عمومی، به بیمارستان کوثر سنندج منتقل کردند.
بابک هدایی ضمن قدردانی از عملکرد حرفه‌ای تکنسین‌های اورژانس افزود: با وجود شدت حادثه، به‌دلیل پاسخگویی سریع اورژانس ۱۱۵ و مهارت بالای تیم‌های امدادی، خوشبختانه همه مصدومان بدون خطر جانی به مرکز درمانی منتقل شدند و تحت مراقبت‌های لازم قرار دارند.
شرکت‌های حمل‌ونقل و محصولات ایرانی
برای درک چگونگی رسیدن محصولات ایران به بازار، باید از مزرعه شروع به بررسی کرد. برخلاف نفت که توسط یک انحصار دولتی در ایران تولید می‌شود، سبزیجات کشور توسط ۳۶ هزار واحد کشاورزی کوچک تولید می‌شوند. این محصولات بسته‌بندی‌شده و روی تریلرها قرار می‌گیرند و به بندری در جنوب ایران منتقل می‌شوند. سپس در سپیده‌دم روی کشتی‌های کوچک‌تری بارگیری می‌شوند که آنها را به امارات منتقل می‌کنند. این سفر تنها 6 ساعت طول می‌کشد. حمل یک کانتینر میوه از مزارع ایران به انبارهای امارات تنها ۸۰۰۰درهم (۲۲۰۰دلار) هزینه دارد. حمل میوه از مصر یا ترکیه چهاربرابر بیشتر هزینه دارد.
بیشتر محصولات ایرانی که وارد امارات می‌شوند، در گمرک ثبت می‌شوند. اما پس از آن باید هزینه آنها پرداخت شود. انجام این کار به‌صورت آشکار دشوار است؛ زیرا بانک‌های اماراتی تمایلی به پردازش معاملات مربوط به ایران ندارند. بنابراین این تجارت به یک سیستم پرداخت غیررسمی متکی است. این سیستم توسط نهادهای کوچکی با دفاتری در سرتاسر دبی اداره می‌شود که اغلب در نام شرکت‌های خود از کلمات «حمل‌ونقل»، «کالا» و «خدمات» استفاده می‌کنند.
در امارات، نمایندگان آنها درهم را از واردکنندگان مواد غذایی جمع‌آوری می‌کنند و آن را به صادرکنندگان لوازم خانگی، قطعات خودرو و ماشین‌آلاتی که ایران به شدت به آنها نیاز دارد، می‌دهند. سپس این کالاها از طریق خلیجفارس به ایران ارسال می‌شوند. مواد غذایی که به ریال ایران قیمت‌گذاری شده‌اند، در یک جهت جریان می‌یابند. کالاهای تولیدی حیاتی که به درهم یا دلار قیمت‌گذاری شده‌اند، در جهت مخالف جریان می‌یابند. اما درهم هرگز نیازی به مبادله با ریال ندارد.
از بنادر امارات، کامیون‌های محلی تریلرها را به بازار العویر می‌برند و در آنجاست که اتفاقات شگفت‌انگیزی رخ می‌دهد. به گفته شاهدان مستقیم، تجارت میوه و سبزیجات در سرتاسر کشورهای حاشیه خلیجفارس، توسط عمده‌فروشان این بازار اداره می‌شود. آنها هستند که سفارش‌ها را به معامله‌گران ایرانی می‌دهند، خریداران را در امارات و فراتر از آن پیدا می‌کنند و تدارکات مورد نیاز را سازمان‌دهی می‌کنند.
عمده‌فروشان به ندرت به‌طور مستقیم از ایران کالایی وارد می‌کنند و ترجیح می‌دهند کالاها را از طریق یک یا چند واسطه تهیه کنند. این به آنها امکان دورزدن برخی از تحریم‌ها را می‌دهد. اکثر عمده‌فروشان کالاهای ایرانی نیز با مخلوط کردن آنها با مواد غذایی از جای دیگر، منشأ آنها را پنهان می‌کنند. تیم‌های استتار گاهی اوقات کل یک طبقه از انبار را اشغال می‌کنند. یکی از ترفندهای کلاسیک این است که محصولات قانونی را در لایه بالایی یک جعبه نگه دارند، درحالی‌که بقیه را با میوه‌های ارزان‌تر جایگزین می‌کنند. گاهی اوقات مواد غذایی ایرانی در جعبه‌های جعلی برندهای معتبر بسته‌بندی مجدد می‌شوند، به این امید که از بازرسی‌ها جلوگیری کنند.
این تاکتیک‌ها عمده‌فروشان را از بررسی‌های ناخواسته محافظت می‌کند. پنهان کردن میوه‌های ایرانی همچنین به آنها کمک می‌کند تا پول بیشتری به‌دست آورند. در روزی که ما از یک معامله‌گر در العویر بازدید کردیم، او یک کانتینر کلم بروکلی ایرانی با قیمت پایین را درست بیرون از دفترش داشت. او گفت که در سال ۲۰۲۴، یک صادرکننده ایرانی به او روزانه 10کانتینر گوجه‌فرنگی، معادل ۲۰۰ تن، را با هزینه یک‌درهم به ازای هر کیلوگرم (از جمله حمل‌ونقل) پیشنهاد داد. کشاورزان در امارات معمولا باید ۲درهم در هر کیلوگرم هزینه بگیرند تا هزینه تولید سر به سر شوند؛ درحالی‌که محصولات هلندی حداقل پنج برابر آن هزینه دارند. در این شرایط، عمده‌فروشان با تظاهر به اینکه محصولات مربوط به این میوه‌های گران‌تر را می‌فروشند، حاشیه سود خود را افزایش می‌دهند.
صادرات مجدد از کشورهای واسطه
امارات همچنین پایگاهی برای صادرات مجدد محصولات ایرانی محسوب می‌شود. یک فرد آگاه معتقد است که یک‌سوم صادرات سبزیجات ایرانی به کشورهای دیگر از طریق امارات انجام می‌شود. بخش زیادی از این محصولات قاچاق می‌شوند. به‌عنوان مثال، عربستان سعودی مدت‌هاست که واردات میوه از ایران ممنوع کرده است. ماموران گمرک این کشور اگر یک جعبه با نوشته فارسی یا حتی اعداد فارسی پیدا کنند، کل یک محموله را رد می‌کنند.
ماموران اجرای قانون آن نیز برای محموله‌های ورودی گواهینامه‌های بهداشتی را می‌خواهند که مبدأ آنها را مشخص کند. اما یک تاجر اماراتی که این کار را زیاد انجام می‌دهد، می‌گوید که فریب دادن آنها آسان است. «ما فقط یک برچسب روی کارتن با یک مبدأ جدید می‌گذاریم: با منشأ آذربایجان، ترکیه؛ هر چیزی به جز ایران.» برای صادرات مجدد محصولات ایرانی، معامله‌گران از برچسب‌های صادرشده برای محموله‌های قانونی نیز استفاده می‌کنند.
تسلط شدید محصولات ایرانی که توسط شرکت‌های محلی واردات و صادرات در کشورهای حاشیه خلیج فارس تسهیل می‌شود، برنامه‌های این دولت‌ها را برای احیای کشاورزی داخلی تضعیف کرده است. امارات بر اساس استراتژی اقتصادی ملی خود، قصد دارد تا سال ۲۰۵۱ در شاخص امنیت غذایی جهانی، رتبه برتر را کسب کند. دبی در حال ساخت یک «دره فناوری مواد غذایی» به وسعت 2کیلومترمربع است. ابوظبی در حال برنامه‌ریزی برای بزرگ‌ترین مزرعه سرپوشیده جهان برای تولید ۱۰هزار تن سبزیجات در سال است. شارجه در حال کاشت ۱۴۰۰هکتار گندم است.
این سرمایه‌گذاری‌های پر زرق و برق که توسط صندوق‌های دولتی و سرمایه‌گذاران غربی حمایت می‌شوند، همه برای پیشبرد یک هدف یعنی «افزایش تولید مواد غذایی محلی» هستند. با این حال، این مزارع محلی در حال خشک شدن هستند. امارات ۳۵ هزار مزرعه کشاورزی دارد که برخی از آنها بزرگ محسوب می‌شوند. یک تولیدکننده سبزیجات در العین، قطب کشاورزی این کشور، نزدیک به ۴۰۰ کارمند را برای کشت مساحتی معادل ۱۰۰زمین فوتبال استخدام کرده است. او اشاره کرده که تولید گوجه‌فرنگی او کاهش یافته است؛ زیرا افزایش عرضه قیمت‌ها را پایین آورده است. او می‌گوید که رویکرد عدم دخالت دولت «کشاورزان محلی را نابود می‌کند.»
در این میان، سوال این است که چرا امارات و سایر کشورهای حاشیه خلیجفارس باید سرازیر شدن محصولات کشاورزی ایران به کشورهای خودشان را تحمل کنند؟ شاید آنها امیدوار باشند که واردات ارزان‌قیمت تورم را پایین نگه دارد. آنها همچنین ممکن است فکر کنند که دلجویی از ایران شانس حملات از سوی این کشور به آنها را در صورت حمله مجدد اسرائیل کاهش می‌دهد. برخی حتی تصور می‌کنند که رهبران حاشیه خلیجفارس کشاورزی محلی خود را برای کمک به حفظ آب‌های زیرزمینی کمیاب کشورشان فدا می‌کنند.
با این حال، خشکسالی‌های مکرر در ایران باعث شده است که تولید محصولات کشاورزی در ایران به‌طور فزاینده‌ای بی‌ثبات شود و واردکنندگان را در معرض شوک‌های قیمتی قرار دهد. به نظر می‌رسد این موضوع می‌تواند به واردات محصولات کشاورزی از ایران، به کشورهای حاشیه خلیجفارس آسیب بزند. صادرات فراوان محصولات کشاورزی، اگرچه برای ارزآوری به ایران کمک کرده است، اما کمبود منابع آبی را در این کشور، تشدید کرده است؛ امری که می‌تواند در نهایت امنیت غذایی کشورهای حاشیه خلیج فارس را نیز تحت‌تاثیر قرار دهد.
