به گزارش اقتصادنیوز به نقل از روزنامه فرهیختگان، سعید آجورلو، جامعه‌شناس سیاسی، در این روزنامه نوشت: 

 انتصاب آقای لاریجانی، از چند زاویه قابل بررسی است. یکی از مهم‌ترین زاویا این است که سیاست رئالیستی و واقع‌گرایانه بعد از جنگ حاکم شده است. اگر این فرض را بپذیریم که آمدن آقای لاریجانی بخشی از تدابیر بعد از جنگ است و به فردای جنگ 12 روزه ربط دارد، یکی از نشانه‌های آن گرایش به سیاست واقع‌گرایانه و آمدن آقای لاریجانی است که سابقه‌ای در سیاست داخلی و خارجی دارد و به طور کلی برآیندش، یک محافظه‌کاری و واقع‌گرایی است، مخصوصاً در یک سال اخیر این وجه رئالیستی را در او بیشتر می‌بینیم. 

البته ایشان در حوزه سیاست خارجی، کار سختی دارد، مخصوصاً در مورد پرونده هسته‌ای، باید بین وزارت خارجه، نهاد‌های حاکمیتی و حتی کمیته‌ای که آقای شمخانی اداره می‌کند، در دبیرخانه یک انسجام و وحدت رویه ایجاد کند. هم باید در سطح راهبردی این اتفاق بیفتد و هم در سطح اجرا و تاکتیک. پرونده‌ای که آقای لاریجانی بلافاصله با آن مواجه است، پرونده هسته‌ای است. لاریجانی در موضوع هسته‌ای دوسابقه دارد؛ دورانی که دبیر شعام بوده، مذاکراتی انجام داده و دیگری نیز سابقه مذاکرات برجام است. درسی که ایشان باید گرفته باشد، این است که می‌بایست به صورت راهبردی به موضوعات نگاه کند. نمی‌توان به موضوعی مثل مذاکرات هسته‌ای نگاه تاکتیکی داشت، مخصوصاً که الان موضوع جنگ اتفاق افتاده است و خاورمیانه فضای آنارشیک و از جنس رئال پالتیک دارد. براین اساس لازم است نگاه ایشان به سیاست‌خارجی و پرونده هسته‌ای رئالیستی، راهبردی و استراتژیک باشد. الان وقت نگاه تاکتیکی نیست. 

موضوع مهم دیگر در حوزه سیاست خارجی مسئله چین است. یکی از اقداماتی که شعام می‌تواند انجام دهد و در دولت آقایان روحانی و رئیسی انجام نشد و در دولت آقای پزشکیان هم روی زمین مانده، پرونده چین است که آقای لاریجانی سوابقی هم در این حوزه دارند. پرونده چین باید جمع‌بندی شود. هم در موضوع پرونده هسته‌ای می‌توانیم با چین کار کنیم و چین را وارد مذاکرات کنیم؛ هم جنبه تضمینی داشته باشد که عنصر قوی‌تری از میانجی‌های عرب مثل قطر و عمان است، هم در حوزه نظامی می‌توانیم با آن‌ها کار کنیم و هم در حوزه اقتصادی می‌توانیم بیشتر از فروش نفت به چین نگاه کنیم. 

روسیه هم نکته دیگری است. ایشان سوابقی در تعامل با پوتین دارد. مخصوصاً دیدار اخیر که دیدار موفقی بوده است و نگاه واقع‌بینانه‌ای به روسیه دارد، نه نگاه فانتزی دارد و نه نگاه بدبینانه. ما به این نگاه نیاز داریم. 

نکته دیگر آن است که نشانه‌هایی از بالا آمدن امر ملی دیده می‌شود. انتصاب آقای لاریجانی می‌تواند، ائتلاف تفاهم‌گرا‌ها و منطقه تفاهم را پررنگ کند، یا به تعبیری ائتلاف امر ملی شکل دهد که آقای پزشکیان، اژه‌ای و قالیباف بخشی از این ائتلاف و بخش اصلی آن بودند و لاریجانی هم می‌تواند به این ائتلاف اضافه شود و منطقه میانه و تفاهم قدرتمند شود. مهم‌ترین وظیفه ائتلاف امر ملی این است که اجازه ندهد دوباره جنگ شود. بخشی از این وظیفه شامل تجهیز تدابیر نظامی و امنیتی است. بخشی دیگر همبستگی اجتماعی و بالا بردن انسجام اجتماعی و حفظ کردن آن و پیام دادن به جامعه است، بخشی دیگر هم تدابیر دیپلماتیک است. ائتلاف امر ملی باید با رادیکالیسم چپ و راست، نسبتش را معلوم کند، بتواند دستاورد بسازد و درون خودش هم دچار اختلاف نشود. 

برخی حس می‌کنند دولت ضعف‌هایی دارد و ایشان باید در شعام آن‌ها را پوشش دهد. برای رفع هر گونه شائبه مهم است که نسبت ایشان با پزشکیان و دولت، نسبت درستی باشد. اگر این اتفاق نیفتد، سؤتفاهم به وجود می‌آید. تیم آقای لاریجانی ممکن است به این موضوع دامن بزند، این آسیب و خطر کار است. آقای لاریجانی و تیم ایشان باید نسبت به این موضوعات خویشتن‌داری کند و در هماهنگی با دولت جلو برود. اگر امرملی جلو بیفتد، حتماً امر جناحی و انتخاباتی عقب‌تر خواهد رفت. آقای لاریجانی باید از دوران ائتلاف با روحانی عبور کند. نه عراقچی، ظریف است و نه پزشکیان، روحانی است. بنابراین لاریجانی دهه 90 دیگر کار نمی‌کند و به لاریجانی جدیدی نیاز است.