انتقال ریکاردو آلوز به سپاهان یکی از جنجالی‌ترین انتقالهای چند فصل اخیر فوتبال ایران بوده است. انتقالی که موجب شده تا محبوبیت فوق‌العاده این بازیکن نزد پرشورها کاهش چشمگیری داشته باشد و حتی نزد برخی طرفداران تی تی ها تبدیل به نفرت شود.
اما شاید این سوال مطرح شود که انتقال یک بازیکن خارجی از تیمی ایرانی به تیمی دیگر چرا با چنین جوی روبه‌رو شده است؟ مخصوصاً اینکه بازیکنان خارجی طبیعتاً علاقه دارند جایی بازی کنند که درآمد بیشتری دارند و برخلاف بازیکنان ایرانی از ابتدا تعلق خاطری به تیمی نداشته‌اند.
اما پاسخ این پرسش در رفتارهای آلوز است. ریکاردو برخلاف سایر خارجی‌های فوتبال ایران در مدت حضور در تبریز رفتار نکرد و همواره دم از وفاداری و تراکتوری بودن می‌زد. این ستاره پرتغالی حتی در گفت‌وگویی مدعی شده بود قرارداد برای وی یک تکه کاغذ است و ترجیح می‌دهد با پیراهن تراکتور بازنشسته شود و حتی در این تیم مربیگری کند!
در واقع آلوز همانند برخی بازیکنان ایرانی، ادعای طرفداری شدید از تراکتور را داشت و علاوه بر کیفیت فنی فوق‌العاده‌ای که داشت، نیمی از محبوبیت خود را به دلیل چنین مصاحبه‌ها و رفتارهایی به دست آورده بود اما پس از سه فصل حضور در تبریز و حتی بستن بازوبند کاپیتانی تراکتور، برعکس ادعاهایش عمل کرد.
نکته جالب‌تر اینکه ریکی همین چند ماه پیش قراردادش با تراکتور را تمدید کرده بود اما به یکباره خواهان افزایش دستمزدش شد و این در شرایطی است که قرارداد وی مدت زمان زیادی نبود که تمدید شده بود.
همچنین صحبت‌های مبهم آلوز مبنی بر اینکه برخی نمی‌خواهند او در تراکتور باشد، در حالی که این ستاره با محمدرضا زنوزی و مدیران تراکتوری روابط حسنه‌ای هم داشت و سه فصل در این تیم حضور داشت؛ نمی‌تواند توجیه قانع‌کننده‌ای برای جدایی او از تراکتور باشد.
در نهایت باید گفت تراکتوری‌ها روی این ستاره حساب ویژه‌ای باز کرده بودند و آلوز را هم‌رده بازیکنان وفاداری همچون مهدی کیانی و محمد ابراهیمی می‌دانستند و هضم این رفتار برای آن‌ها کار ساده‌ای نمی‌تواند باشد.
