عماد خراسانی، از شاعران شناخته‌شده و لطیف‌قریحه دوران معاصر بود که با سبک سنتی و بیانی لطیف، جایگاهی خاص در ادبیات فارسی دارد. وی در سال ۱۳۰۰ در مشهد چشم به جهان گشود و با اشعار پرشور و حماسی خود، قلب علاقه‌مندان شعر فارسی را به تسخیر آورد. با اینکه آثار او از ارزش ادبی بالایی برخوردارند، اما در نسل جدید چندان شناخته شده نیست.
در خانواده‌ای صاحب‌ذوق در مشهد متولد شد و از همان کودکی تحت تأثیر شاعری پدر و هنرهای اعضای خانواده قرار گرفت. عماد از سن کم شعر سرودن را آغاز کرد و استعداد و ذوق او چنان درخشان بود که مورد توجه قرار گرفت. او تحت تربیت جد مادری و دایی‌های صاحب‌ذوق خود رشد کرد و توانست میراث شعری خود را گسترش دهد.
در سال‌های بعد، عماد به عشق و دلدادگی مشهور شد و اشعاری با جلوه‌های گوناگون درباره عشق، غم هجران و شوق وصال سرود. این عشق بخشی از زندگی و شعر او را تحت تأثیر قرار داد و باعث خلق غزل‌هایی گرم و جان‌سوز شد. عماد در نهایت در سن ۸۲ سالگی چشم از جهان فروبست.
آثار شعری عماد خراسانی در قالب‌های مختلفی چون غزل، مثنوی و مسمطات ترکیبی سروده شده است که از لطیف‌ترین اشعار فارسی به شمار می‌آید. مضمون شعرهای او بیشتر عاشقانه و درباره می و معشوق است. اخوان ثالث درباره شعر او می‌گوید: «عماد شاعر طبع‌آزمایی نیست؛ بلکه شوری که در سخن او وجود دارد، خود گویای قدرت و احساس اوست.»
اشعار عماد از لحاظ لطافت، روانی و عاطفه بسیار ممتاز هستند و بارگاه غزل جایگاه ویژه‌ای به او داده است.
یره گه کار مو و تو دره بالا می گیره
ذره ذره دره عشقت تو دلم جا می گیره
روز اول به خودم گفتم ایم مثل بقی
حالا کم کم می بینم کار دره بالا می گیره
چن شبه واز مث چل سال پیش ازای مرغ دلم
تو زمستون بهنه ی سبزه و صحرا می گیره
چن شبه واز می‌دوزم چشمامه تا صبحه به چخت
یا به یک سمت بیخودی مات ممنه و را می گیره
تا سحر جل می زنم خواب به سراغم نمیه
ای دلم مثه بچه بهنه بیجا میگیره
موگومش هرچی که مرگت چیه کوفتی! نمگه
عوضش نق مزنه ذکر خدایا می گیره
پیری و معرکه گیری که مگن کار مویه
دره کم کم ای کتاب صفحه پینجا می گیره
هر کی عاشق شده پنهون مکنه مثل اویه
که سوار شتر و پوشتشه دولا می گیره
منبع: ساعدنیوز
