همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: تصویر، یک تقابل و در عین حال، یک پیوند عمیق را به نمایش می‌گذارد. در یک سو، کاشی‌کاری‌های لاجوردی و فیروزه‌ای، با نقوش پیچیده اسلیمی، حکایت از تاریخ، هنر و معنویت ریشه‌دار دارد؛ جهانی پر از رنگ و جزئیات که نگاه را به‌سوی آسمان می‌کشاند. در سوی دیگر، درهای چوبی با گره‌چینی‌های هندسی و رنگ گرم و طلایی، آغوش امن و نورانی حریم امن الهی را نوید می‌دهند.
زن، در این میانه، نماد زائری است که در نقطه اتصال دو دنیا قرار گرفته: دنیای بیرون با سنگ‌های مرمرین و سردش و دنیای درون که گرم و پذیراست. او در حال‌گذار است؛ گذار از کثرت به وحدت، از هیاهوی بیرون به آرامش درون. دستانش که بر چهارچوب در قرار گرفته و قامتش که رو به‌سوی نور دارد، حالتی از تمنا، احترام و اشتیاق را تداعی می‌کند. این قاب، بیش از یک عکس، یک مکاشفه بصری است؛ روایتی از لحظه ورود به ساحت قدس، جایی که هنر معماری و اوج بندگی در هم می‌آمیزند و صحنه‌ای جاودان خلق می‌کنند. این عکس، به زیبایی نشان می‌دهد که چگونه هر فرد در خلوت خود، با تمام وجود به‌سوی نور و معنویت گام برمی‌دارد.
