همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: این قاب‌های تاریخی توسط هاینریش هوفمن، عکاس رسمی حزب نازی و دوست نزدیک هیتلر، در حدود سال ۱۹۲۵ ثبت شدند. در آن زمان، هیتلر که به تازگی از زندان آزاد شده بود و رویای به قدرت رسیدن را در سر می‌پروراند، از هوفمن خواست تا از او حین تمرین ژست‌ها و حرکات نمایشی برای سخنرانی‌هایش عکاسی کند. هدف این بود که هیتلر با بازبینی عکس‌ها، تأثیرگذارترین، قدرتمندترین و کاریزماتیک‌ترین حرکات بدن و صورت را برای به هیجان آوردن توده‌ها پیدا و تمرین کند.

اما نتیجه، او را شوکه کرد. هیتلر پس از دیدن حالت‌های اغراق‌آمیز، ناشیانه و گاه مضحک خود در این عکس‌ها، به شدت منزجر شد. او معتقد بود این تصاویر، تصویری ضعیف و آسیب‌پذیر از او به نمایش می‌گذارند و «وقار و ابهت او» را که با وسواس در حال ساختنش بود، خدشه‌دار می‌کنند. از این رو، بی‌درنگ دستور نابودی تمام نگاتیوها را صادر کرد.

با این حال، هوفمن که به ارزش تاریخی این لحظات پی برده بود، از این فرمان سرپیچی کرد و نگاتیوها را مخفیانه نزد خود نگه داشت. او سرانجام پس از پایان جنگ جهانی دوم، این مجموعه را در کتاب خاطرات خود با عنوان «هیتلر دوست من بود» (Hitler Was My Friend) در سال ۱۹۵۵ منتشر و راز پشت صحنه کاریزمای ساختگی اورا برای جهانیان فاش کرد.

اهمیت این عکس‌ها فراتر از یک کنجکاوی تاریخی است. آن‌ها ماشین عظیم پروپاگاندای نازی را افشا می‌کنند و نشان می‌دهند که آن نفوذ کلام و ابهت رعب‌آور، نه یک ویژگی ذاتی، که محصول ساعت‌ها تمرین وسواس‌گونه مقابل دوربین بوده است.

این قاب‌ها با نمایش جنبه‌ای انسانی، خودشیفته و حتی آسیب‌پذیر از یک دیکتاتور، او را در عین حال ترسناک‌تر می‌سازند؛ زیرا به ما یادآوری می‌کنند که چنین جنایات هولناکی نه توسط یک هیولای ماورایی، بلکه به دست انسانی با تمام پیچیدگی‌ها و عقده‌هایش طراحی و اجرا شده است.

بقای این تصاویر ممنوعه، امروز پنجره‌ای بی‌نظیر به سوی ذهن یک دیکتاتور و تلاش بی‌پایان او برای مهندسی افکار عمومی است.