شکست سپاهان مقابل الدحیل در پلی‌آف لیگ نخبگان آسیا، بار دیگر واقعیت تلخ فوتبال باشگاهی ایران را عیان کرد. جایی که تیم‌های ما با کمبود زیرساخت و برنامه‌ریزی، برای سهمیه‌ای می‌جنگند که اغلب به شکست ختم می‌شود.
به گزارش ایرنا، تیم فوتبال سپاهان ایران برای دومین سال متوالی نتوانست جواز حضور در لیگ نخبگان آسیا را کسب کند و این‌بار مقابل الدحیل با ارائه نمایشی پراشتباه با نتیجه ۳ بر ۲ مغلوب شد.
این شکست بار دیگر زنگ خطر عقب‌ماندگی فوتبال باشگاهی ایران در سطح قاره را به صدا درآورد. تیمی که از نظر ساختار داخلی، سرمایه‌گذاری و بهره‌گیری از بازیکنان باکیفیت در زمره بهترین‌های لیگ برتر به شمار می‌رود، در برابر رقیبی آسیایی تسلیم شد و رویای حضور در لیگ نخبگان را از دست داد. این ناکامی البته اتفاقی تازه نیست و در سال‌های اخیر برای اکثر نمایندگان ایران در مسابقات آسیایی تکرار شده است.
باشگاه‌های ایرانی در مواجهه با تیم‌های متمول حاشیه خلیج فارس یا سازمان‌یافته شرق آسیا، ضعف در منابع مالی، برنامه‌ریزی و زیرساخت را آشکار کرده‌اند. رقبای منطقه‌ای با سرمایه‌گذاری کلان در جذب بازیکنان و مربیان تراز اول و ایجاد مراکز تمرینی مجهز، سطح فوتبال خود را ارتقا داده‌اند. حال آنکه نمایندگان ایران حتی برای تأمین زمین تمرین و برگزاری مسابقات در ورزشگاه‌های استاندارد دچار مشکل هستند.
از طرفی بازیکنان خارجی که وارد فوتبال ایران می‌شوند، درصد بسیار پایینی از آن‌ها می‌تواند کمکی به رشد بازیکنان ایرانی کند و در اغلب تنها ضرر مالی برای باشگاه‌ها دارند. این در حالی است که سایر رقبای آسیایی ستاره‌های تراز اول فوتبال جهان را جذب می‌کنند و در آینده نزدیک شاهد تحول چشم‌گیری در پیشرفت بازیکنان این کشورها خواهیم بود.
بخش بزرگی از این عقب‌ماندگی به مدیریت غیرحرفه‌ای و کوتاه‌مدت برمی‌گردد. باشگاه‌ها اغلب بدون استراتژی بلندمدت، با تغییرات پیاپی در کادر مدیریتی و فنی، درگیر حل بحران‌های مقطعی می‌شوند. سیاست‌هایی همچون وابستگی مالی به دولت یا تصمیمات ناگهانی در حوزه بودجه‌گذاری، باعث شده باشگاه‌ها نتوانند یک مسیر توسعه پایدار داشته باشند. در فوتبال اروپا یک مدیر با ارائه برنامه بلندمدت تحولی در باشگاه‌ها ایجاد می‌کند، اما این اتفاق هرگز در ایران رخ نمی‌دهد و تنها تیم‌ها بین مدیران و سرمربیان دست به دست می‌شود.
فوتبال پایه در ایران سال‌هاست که از کمبود آکادمی‌های مجهز، مربیان متخصص و برنامه‌ریزی اصولی رنج می‌برد. این در حالی است که بسیاری از کشورهای آسیایی از سطوح نوجوانان و جوانان برای پرورش نسل آینده سرمایه‌گذاری منظم و بلندمدت انجام می‌دهند. اما ایران هیچ‌گاه نتوانسته این چرخه را برای تولید و پرورش استعدادهای ناب خود آماده کند.
وقتی استعدادها یکی پس از دیگری نمی‌توانند به مراحل بالاتر ارتقا پیدا کنند، قطعا بعد از گذشت زمان دیگر کیفیت بازیکنان کمتر می‌شود. از طرفی بازیکنان خارجی که وارد فوتبال ایران می‌شوند، درصد بسیار پایینی از آن‌ها می‌تواند کمکی به رشد بازیکنان ایرانی کند و در اغلب تنها ضرر مالی برای باشگاه‌ها دارند.
همواره در بازار نقل‌وانتقالات مخصوصا در پیش فصل، تمام تیم‌ها با ارائه پیشنهادهای نجومی قصد دارند بهترین بازیکنان را جذب کنند تا هواداران از عملکرد مدیریت باشگاه راضی باشند. اخبار و حواشی این نقل‌وانتقالات به صورتی جذاب و هیجان‌انگیز دنبال می‌شود که هوادران فکر می‌کنند قطعا در این فصل شاهد ارائه یک فوتبال زیبا و تهاجمی از سوی تیم محبوب خودشان خواهند بود.
اما به محض شروع لیگ، همه آن رویاها نقش بر آب می‌شود. در طول فصل تیم‌های مدعی برای کسب جواز حضور در رقابت‌های آسیایی و قهرمانی رقابت می‌کنند، اما وقتی تیم‌های ایرانی در رقابت‌های آسیایی شرکت می‌کنند، هوادران دعا می‌کنند که حداقل تیم‌های محبوبشان در مقابل رقبا با گل‌های کمتری مغلوب شوند که آن‌ها سوژه هواداران حریف نشوند. این نمایش‌هه بیشتر شبیه این خواهد بود که تیم‌های ایرانی در طول فصل می‌جنگند تا سهمیه آسیایی را کسب کنند اما در نهایت در این رقابت‌ها تنها باخت نشیب آن‌ها می‌شود.
با گذشت بیش از دو دهه از آغاز لیگ برتر، هنوز هم مشکل زمین تمرین، امکانات رفاهی، سیستم‌های بلیت‌فروشی و شرایط مناسب ورزشگاه‌ها حل نشده است. بسیاری از تیم‌ها مجبور هستند در شهرهایی غیر از محل اصلی خود میزبانی کنند یا از زمین‌هایی با استاندارد پایین بهره ببرند. در حالی که تیم‌های تهرانی خودشان از عدم زمین مناسب برای میزبانی رنج می‌برنند، سایر تیم‌های شهرستانی نیز با توجه به عدم تجهیزات مناسب در شهرهای خودشان، تهران را برای تمرینات و میزبانی انتخاب کرده‌اند.
ناکامی سپاهان برابر الدحیل، تنها یک باخت در زمین فوتبال نبود. این نتیجه نمادی از فاصله واقعی فوتبال ایران با استانداردهای روز قاره کهن است. تا زمانی که باشگاه‌ها و مدیران به جای رقابت بر سر سهمیه، بر ساختن پایه‌های موفقیت پایدار تمرکز نکنند، شکست‌های مشابه همچنان تکرار خواهد شد و هواداران هر فصل، داستانی آشنا را از نو تجربه خواهند کرد.
