در سال ۱۹۵۸ میلادی، کمیسیون انرژی اتمی آمریکا (AEC) ادعا کرد که این امکان وجود دارد تا تنها در یک لحظه، یک بندر مصنوعی در ساحل شمال‌غربی دورافتاده آلاسکا ایجاد کند.

به گزارش فرارو، برنامه مدنظر آن‌ها این گونه بود که در پروژه‌ای به نام شاریوت، با دفن کردن شش بمب اتمی در زیر خاک، آن‌هم جایی که دماغه تامپسون به دریای چوکچی می‌رسید، آن‌ها را به شکل زنجیره‌ای منفجر کنند؛ انفجاری که تقریباً هشت برابر قوی‌تر از بمب‌هایی بود که بر هیروشیما و ناگازاکی فرو ریخته شدند. اگر این عملیات در اوایل بهار، زمانی که پوشش برف از گیاهان محافظت می‌کرد و بیشتر پرندگان به مناطق گرم‌تر مهاجرت کرده بودند، انجام می‌شد میزان آلودگی به حداقل می‌رسید و در عین حال فصل شکار جامعه اینیوپیات (گروهی از بومیان آلاسکا) تنها برای چند هفته تا چند ماه مختل می‌شد. 

با وجودی که در این طرح، مقدار کمی تشعشع از بمب‌های موجود آزاد می‌شد، اما منطقه راه تازه‌ای برای استخراج منابع طبیعی پیدا می‌کرد و همین منجر به شکوفایی اقتصاد محلی می‌گردید؛ اما پروژه شاریوت که اولین طرح جدی در قالب پروژه بزرگ‌تری به نام پلاوشیر بود و هدف از آن استفاده صلح‌آمیز از قدرت هسته‌ای به‌جای کاربرد نظامی اعلام شده بود، تنها به آلاسکا و منابعش منتهی نمی‌شد.

اسکات کافمن، رئیس دپارتمان تاریخ دانشگاه فرانسیس ماریون و نویسنده کتاب "پروژه پلاوشیر: استفاده صلح‌آمیز از انفجارهای هسته‌ای در آمریکای دوران جنگ سرد" دراین‌باره توضیح داد: «پروژه شاریوت هم هدف بود و هم وسیله. هدف بود چرا که طی آن قرار بود تا از انفجارهای هسته‌ای برای ساخت یک بندر استفاده شود و وسیله بود چون داده‌های لازم را برای مهم‌ترین بخش پروژه پلاوشیر فراهم می‌کرد: ساخت یک کانال هم‌سطح در آمریکای مرکزی.»