به گزارش تابناک به نقل از مهر؛ ۲۹ سال از جنایت خیابان گاندی که توسط ۲ نوجوان رخ داد می‌گذرد. این جنایت تا مدت‌ها نقل محافل و کمتر کسی از آن بی‌خبر بود. حالا حمیدرضا گودرزی، بازپرس و قاضی این پرونده در گفت‌و‌گو با همشهری ناگفته‌هایی از این پرونده را بازگو کرده که بخش‌هایی از آن را در ادامه می‌خوانید.
عصر چهارشنبه ۱۲ دی سال ۷۵ گزارش یک سرقت مسلحانه به قاضی گودرزی، قاضی جنایی تهران مخابره شد؛ اما وقتی قاضی و کارآگاهان پلیس در خانه ویلایی دوطبقه در خیابان گاندی حاضر شدند، مشخص شد که سرقتی در کار نیست و موضوع جنایت خانوادگی است، جنایتی که در آن دختر و پسری ۱۳و۸ ساله بی‌رحمانه به قتل رسیده بودند. قاضی گودرزی می‌گوید: در همان ابتدا رفتار‌های هیجان‌زده و مشکوک سمیه (دختر بزرگ خانواده) شک ما را برانگیخت. او مدعی بود که در لحظه حادثه در خانه نبوده، اما رفتار‌های شک‌برانگیز داشت و بعد از ۱۲ ساعت تحقیق، درحالی‌که گریه می‌کرد، پرده از راز این جنایت برداشت.
قتل به‌خاطر عشق
سمیه همان ابتدا اعتراف کرد که عاشق پسر ۱۶ ساله‌ای به نام شاهرخ است که جنایت را با همکاری او انجام داده است. بدین‌ترتیب شاهرخ نیز در خانه‌اش دستگیر شد. در بازجویی‌ها مشخص شد که سمیه نقشه قتل خانواده‌اش را کشیده بود و با مباشرت شاهرخ توانسته بود ۲ نفر از اعضای خانواده را به قتل برساند. البته آنها قصد کشتن تمامی اعضای خانواده سمیه را داشتند که موفق نشده بودند. حتی سمیه قبل از این جنایت ۲ بار تلاش کرده بود خانواده‌اش را به قتل برساند. یک‌بار شیر گاز خانه را باز کرده بود که مادرش متوجه شده و بار دیگر با انداختن مارمولک در دیگ غذا تلاش کرده بود خانواده‌اش را مسموم کند که باز هم موفق نشده بود.
قتل چگونه رخ داد
شاهرخ قبل از شب قتل در خانه سمیه بود. آنها صبح به بهانه آموزش رانندگی از خانه خارج شدند و حین بازگشت دستکشی از داروخانه تهیه کردند تا ردی از خود برجای نگذارند. آنها به خانه و طبقه بالا رفتند، از نبود مادر استفاده و ابتدا سپیده ۱۳ ساله (خواهر سمیه) را در وان حمام خفه کردند. پس از آن نیز محمدرضای ۸ ساله را با همان شگرد به قتل رساندند. در ادامه منتظر مادر و خواهر دیگر سمیه شدند. وقتی مادر به خانه آمد، آنها او را به طبقه دوم کشاندند و با چاقو زدند؛ اما مادر به آنها التماس کرده و گفته بود که کمک می‌کند تا ازدواج کنند و این سخنان باعث شده بود که نجات پیدا کند.
آثار جنایت در جامعه
در سال ۷۵ این اتفاق باعث تأثر زیادی در جامعه شد. مردم به ۲ بخش تقسیم شده بودند، برخی از آن دو خشمگین بودند، بعضی نیز معتقد بودند که آنها کودک هستند و باید با ترحم با آنها رفتار کرد. در این بین جوانانی هم بودند که دیدگاه عشقی تندی داشتند و روی دیوار‌ها می‌نوشتند: «لیلی و مجنون، خسرو و شیرین، شاهرخ و سمیه». این پرونده باعث به وجود آمدن بحث‌های زیادی در جامعه شد، از تغییر نگرش آموزش‌وپرورش و خانواده‌ها نسبت به نوجوان‌ها تا بحث قانون مجازات اسلامی. تحولی که سال‌ها بعد از این قضیه اتفاق افتاد، تحول در سیستم قانونی بود. حالا ما ماده‌های ۹۱و۹۲ قانون مجازات اسلامی را داریم که می‌گوید افراد زیر ۱۸ سال اگر ماهیت جنایت را درک نکنند و عقل و درک کافی نداشته باشند، قصاص نمی‌شوند و این گام مهمی در مجازات نوجوانان متهم به قتل بود.
سمیه بیماری روحی داشت
سمیه از استرس رنج می‌برد و دارای بیماری روحی و بسیار عصبی بود. او از نظر روحی بسیار آشفته و پریشان بود. سمیه در بازجویی‌ها گفته بود که «من شب‌ها خواب می‌بینم که در قبر هستم و رویم خاک ریخته می‌شود.» به‌گفته خانواده‌اش، او از دوران کودکی دچار مشکل عصبی بوده و بار‌ها او را به روانپزشک برده بودند و حتی قرار بود او را برای درمان به خارج از کشور ببرند که این حادثه رخ داد.
اشتباه خانواده‌ها
شاهرخ و سمیه پس از آشنایی با هم تصمیم به ازدواج گرفته بودند. پدر شاهرخ با پدر سمیه تماس گرفته و از آنها اجازه خواسته بود که به خواستگاری بروند، اما پدر سمیه عصبانی شده و آنها را به شکایت تهدید کرده بود. درست است که آنها در سن ازدواج نبودند، اما برای جلوگیری از این اتفاق می‌توانستند آنها را نامزد کنند تا پس از پایان تحصیلات ازدواج کنند.
سرنوشت شاهرخ و سمیه
با توجه به گذشت پدر و مادر سمیه از قصاص، حکم دادگاه بعد از ۳ ماه رسیدگی صادر و سمیه به ۱۲ سال و شاهرخ به ۱۰ سال حبس محکوم شدند که هرکدام ۲، ۳ سال بعد آزاد شدند. آنها بعد از آزادی با هم ازدواج نکردند و هرکدام زندگی تازه‌ای در پیش گرفتند، درحالی‌که می‌توانستند با هم ازدواج کنند؛ اما این اتفاقات و گذشت زمان عشق آنها را هم سرد کرده بود.
