همه می‌دانند که در فوتبال زور قوانین نانوشته از قوانین نوشته شده و مصوب بیشتر است. شاید مشهورترین قانون نانوشته فوتبال این باشد که «اگر نزنی، می‌خوری!»
هرچند نتیجه مساوی برای تیم تازه صعود کرده از لیگ آزادگان -آن هم در خانه حریف و مقابل مدعی جدی قهرمانی و پرافتخارترین تیم لیگ برتر- نتیجه‌ای قابل قبول و کمتر از برد نیست، اما آنها که مسابقه را دیدند به شاگردان پیروز قربانی حق می‌دهند از این مساوی ناراحت باشند.
فجر شایسته پیروزی بود اما چوب کم‌تجربگی خود را خورد. گل‌های مسلم و صددرصد را نزد تا روی یک توپ معمولی گل بخورد، آن هم با یک بغل پا از بیرون محوطه جریمه و در وقت‌های تلف شده بازی!
فجر سپاسی کل ۹۰ دقیقه برای این مسابقه برنامه داشت. تمرین کرده بود و مزد زحماتش را هم تا دقیقه ۹۰+۳ گرفته بود اما باز هم ثابت شد، در فوتبال یک گل برتری تضمین کافی و مناسبی نیست.
فجر سپاسی در نیمه اول روی اشتباه پرسپولیس به گل برتری رسید. در نیمه دوم پرسپولیس مطابق انتظار در خانه و پیش چشم هوادارانش، سراپا حمله شد و به طور طبیعی، مهمان چشم به ضد حملات داشت .
در همین نیمه فجر سه گل مسلم و قطعی را نزد که در بازگشت سومی گل خورد! در موقعیت تک به تک، بازیکن فجر مغلوب رفیعی شد. او در ریباند ضربه‌اش به بیرون دروازه زد تا در شروع مجدد بازی، پرسپولیس توپ را روی دروازه فجر برده و علی علیپور با یک بغل پا بازی را به تساوی بکشاند.
اگرچه این مساوی در کنار آن نمایش خوب، نمره قبولی برای فجر و پیروز قربانی به همراه داشت اما وقتی برد قطعی را در ثانیه‌های آخر با مساوی عوض کنید، از خودتان راضی نیستید.
فجر مغبون بود، چه بسا اگر هر کدام از آن تک به تک‌ها گل شده بود پرسپولیس دیگر نمی‌توانست به بازی برگردد و حالا حسرت قربانی و فجر، به قیمت یک تجربه بزرگ تمام شده است.
اینجا را بخوانید: پرسپولیس ۱ - فجر ۱/ فرار از شکست؛ علیپور منجی هاشمیان مقابل تیم پیروز
