مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور ایران، به دعوت نیکول پاشینیان، نخست‌وزیر ارمنستان، به ایروان سفر کرد تا در شرایط حساس منطقه‌ای، روابط دوجانبه را تقویت کند. این سفر که در ادامه سفرهای پیشین روسای جمهور ایران به ارمنستان انجام شد، با برگزاری همایش تجاری ایران و ارمنستان همراه است. اما موضوع اصلی، نگرانی‌های ایران درباره کریدور جدید «ترامپ» در استان سیونیک و اجاره ۹۹ ساله زمین به یک شرکت آمریکایی-ارمنستانی است.
دالان زنگزور که قرار بود خاک ارمنستان را برای اتصال آذربایجان به نخجوان قطع کند، به دلیل مخالفت‌های ایران و حفظ تمامیت ارضی ارمنستان کنار گذاشته شد. اما طرح جدید کریدور «ترامپ» که با مشارکت یک پیمانکار آمریکایی-ارمنستانی و اجاره ۹۹ ساله زمین در سیونیک اجرا می‌شود، نگرانی‌های جدیدی برای تهران ایجاد کرده است. این کریدور، بخشی از توافق صلح ۲۰۲۰ با وساطت روسیه است که دسترسی آذربایجان به نخجوان را از طریق ارمنستان تسهیل می‌کند.
ایران از ابتدا با هرگونه تغییر در جغرافیای سیاسی منطقه، به‌ویژه حضور قدرت‌های فرامنطقه‌ای مانند آمریکا، مخالف بوده است. سید عباس عراقچی، وزیر امور خارجه، تأکید کرده که ارمنستان قول داده حضور نظامی یا شرکت‌های امنیتی آمریکایی در سیونیک را نپذیرد. با این حال، به دلیل سابقه پیمان‌شکنی‌های آمریکا، تهران همچنان نگران است که این کریدور به ابزاری برای انسداد مسیرهای ترانزیتی ایران به شمال و اروپا تبدیل شود. پزشکیان نیز در ۱۹ مرداد ۱۴۰۴ این نگرانی را علناً مطرح کرد.
استان سیونیک، که به زنگزور نیز شناخته می‌شود، در جنوب ارمنستان و در نزدیکی مرز ایران قرار دارد. این منطقه به دلیل موقعیت استراتژیک خود، نقشی کلیدی در کریدورهای شرق به غرب و شمال به جنوب قفقاز جنوبی دارد. ایران که از طریق سیونیک به اروپا و روسیه متصل می‌شود، هرگونه تغییر در کنترل این مسیر را خطری برای منافع ملی خود می‌داند. تهران از ارمنستان انتظار دارد حاکمیت کامل خود را بر این کریدور حفظ کند و آن را به طرف‌های ثالث واگذار نکند.
ایران از قرن چهارم میلادی، زمانی که ارمنستان به‌عنوان اولین کشور مسیحی جهان به رسمیت شناخته شد، تا امروز که در برابر فشارهای آذربایجان و قدرت‌های فرامنطقه‌ای از تمامیت ارضی ارمنستان دفاع کرده، همواره حامی این همسایه بوده است. جامعه ارامنه ایران و پیوندهای عمیق فرهنگی و تاریخی، گواه این رابطه است. اما ایروان باید با اقدامات عملی، از جمله بازنگری در قرارداد کریدور «ترامپ»، نگرانی‌های تهران را برطرف کند تا این دوستی تنومند حفظ شود.
قفقاز جنوبی به دلیل موقعیت چهارراهی، مورد توجه قدرت‌های جهانی از جمله آمریکا، روسیه، چین و ترکیه است. ایران که در گذشته کمتر به این منطقه توجه داشت، اکنون با دقت تحولات آن را رصد می‌کند. برخلاف دوره پهلوی که بخش‌هایی از خاک ایران در غرب نخجوان واگذار شد، جمهوری اسلامی هرگونه تغییر ژئوپلیتیکی در منطقه را خط قرمز خود می‌داند و بر حفظ دسترسی آزاد به اروپا از طریق ارمنستان تأکید دارد.
بر اساس آمار رسمی، روابط تجاری ایران و ارمنستان طی سال‌های اخیر رشد قابل توجهی داشته است. در سال ۲۰۱۸ ارزش کل مبادلات تجاری دو کشور به حدود ۳۶۴ میلیون دلار رسید که بالاترین میزان تا آن زمان بود. صادرات ایران به ارمنستان در همان سال حدود ۲۶۹ میلیون دلار گزارش شده که عمدتا شامل گاز طبیعی، پتروشیمی، آهن و فولاد و محصولات ساختمانی بوده است.
روند صعودی تجارت ادامه یافته و در سال ۲۰۲۴ حجم تجارت دو طرف به حدود ۷۳۷.۴ میلیون دلار افزایش یافته است؛ تقریبا دو برابر رقم ۲۰۱۸. ایران سهم غالبی در این تجارت دارد و بیش از ۷۰ درصد آن مربوط به صادرات ایران به ارمنستان است. در زمینه ترانزیت کالا، ایران نقش کلیدی در اتصال کشورهای آسیای میانه و حاشیه دریای خزر به بازارهای جهانی ایفا می‌کند. آمار گمرک ایران نشان می‌دهد که در سال ۱۴۰۳ خورشیدی، نزدیک به ۲۱.۹ میلیون تن کالا از خاک ایران عبور کرده است؛ رشد ۲۲.۵ درصدی نسبت به سال قبل. درآمد ترانزیتی ایران در این سال بالغ بر یک میلیارد دلار بوده و به‌طور متوسط به ازای هر تن کالا، حدود ۵۰ تا ۷۰ دلار درآمد کسب کرده است. این ظرفیت و درآمد قابل توجه، یکی از محورهای اقتصادی مهم کشور به شمار می‌آید.
ایران از سال‌ها قبل برنامه‌ریزی کرده بود تا با ایجاد کریدورهای منطقه‌ای مانند «کریدور بین‌المللی خلیج‌فارس-دریای سیاه» موقعیت ترانزیتی خود را به شدت توسعه دهد. این طرح‌ها می‌توانستند هزینه حمل کالا را تا ۴۰-۳۰ درصد کاهش داده و زمان انتقال را به طرز چشمگیری کوتاه کنند.
به علاوه، بهره‌برداری از زیرساخت‌های ریلی و بنادر جنوبی کشور، زمینه‌ای مناسب برای افزایش صادرات غیرنفتی و ترانزیت کالا فراهم می‌آورد. با این حال، محدودیت‌های تحریمی، مشکلات تامین مالی و عدم تکمیل پروژه‌های راه‌آهن (مانند خط راه‌آهن رشت–آستارا و اتصال ریلی به ارمنستان) باعث شده است که ایران نتواند از ظرفیت کامل این مسیرها بهره‌برداری کند. هزینه احداث زیرساخت‌های ریلی لازم بیش از ۳.۵ میلیارد دلار برآورد شده که تاکنون تامین نشده است.
