مهدی حساکره: در بندر ماهشهر، جایی که پتروشیمی‌ها موتور محرک اقتصاد ایران‌اند، نزدیک به هزار کارگر روزمزد با تلاش شبانه‌روزی چرخ این صنعت را می‌چرخانند، اما خود در سایه‌ای از فراموشی به سر می‌برند. این کارگران، که در گرمای طاقت‌فرسا و محیط‌های پرخطر مشغول کارند، با دستمزدهای اندک و بدون برخورداری از مزایای کامل، آینده‌ای نامعلوم پیش رو دارند. تفاوت حقوق با کارکنان رسمی و اجرای ناقص طرح طبقه‌بندی مشاغل، سال‌هاست که زندگی آن‌ها را به چالشی بزرگ تبدیل کرده است.
شرایط سخت کاری و فقدان حمایت قانونی
کارگران روزمزد پتروشیمی های مستقر در بندر ماهشهر در محیط‌هایی با دمای بالا، مواد شیمیایی خطرناک و شیفت‌های طولانی کار می‌کنند، اما از مزایایی مانند بیمه مناسب، پاداش تولید یا بدی آب‌وهوا محروم‌اند. برخی کارشناسان معتقدند که نیاز مالی و بیکاری گسترده، کارگران را مجبور به پذیرش این شرایط سخت کرده است.
با وجود نقش کلیدی کارگران روزمزد در تولید میلیون‌ها تن محصول پتروشیمی، آن‌ها همچنان از حداقل حقوق و مزایا برخوردارند. تورم افسارگسیخته، افزایش نرخ ارز و بی‌توجهی مدیران ، شکاف بین دستمزد و هزینه‌های زندگی را عمیق‌تر کرده است. کارگرانی که سال‌هاست برای حقوق اولیه خود مطالبه می‌کنند، حالا با آینده‌ای نامعلوم روبه‌رو هستند؛ آینده‌ای که در آن نه امنیت شغلی تضمین شده و نه امیدی به بهبود شرایط وجود دارد.
نور امیدی در افق؟
با وجود این چالش‌ها، مقاومت کارگران روزمزد در بندر ماهشهر نشان‌دهنده عزم راسخ آن‌ها برای احقاق حقوقشان است. حمایت تشکل‌های کارگری و پیگیری برخی مقامات محلی، مانند جلسات کمیسیون کارگری، نویدبخش گام‌هایی کوچک برای تغییر است. اما تا زمانی که سیاست‌های کلان در سطح ملی اصلاح نشود و شرکت‌های پیمانکاری حذف نگردند، کارگران روزمزد پتروشیمی های بندر ماهشهر همچنان در چرخه بلاتکلیفی گرفتار خواهند ماند
آیا زمان آن نرسیده که صدای این کارگران زحمتکش شنیده شود؟ آینده آن‌ها و خانواده‌هایشان به تصمیمات امروز بستگی دارد. این قهرمانان گمنام، شایسته نگاهی دوباره برای ساختن فردایی بهتر هستند!
