به گزارش رکنا برای اهالی مازندران و شهر بابل، صبح امروز با خبر بسیار تلخی آغاز شد. آنها یکی از مهمترین چهره‌های ورزشی تاریخ خود را از دست دادند.

امامعلی حبیبی از آنجا کشتی‌گیر بسیار مهمی در تاریخ است که به عنوان نخستین ورزشکار ایرانی، مدال طلای المپیک را در بازی‌های ۱۹۵۶ ملبورن کسب کرده است.
این قهرمان مشهور سه بار دیگر نیز بر قله وزن خود ایستاده و در مسابقات جهانی ۱۹۵۹ تهران، ۱۹۶۱ یوکوهاما و ۱۹۶۲ تولیدو  به مدال طلا رسیده که دو طلای او زمینه‌ساز قهرمانی تاریخی تیم کشتی ایران در یوکوهاما ژاپن بوده استپ.

حبیبی با سبک کشتی تهاجمی و شجاعانه‌اش شناخته می‌شد. او با فنون خاصی همچون «یک دست و یک پا» و «سر و ته یکی»  حریفان خود را در مدت زمان کوتاهی شکست می‌داد. این ویژگی‌ها باعث شد تا او بر شانه‌های مردم به «ببر مازندران» ملقب شود.

خود او در این باره گفته است: «یادم هست داور وسط‌مان آقای سعدیان بود. سالن مملو از جمعیت بود و همه بچه تهران بودند. مرحوم توفیق قهرمان دنیا بود و محبوب جمعبت. من هم یک جوان گمنام. چند تایی تماشاگر هم از شهرهای قائمشهر، ساری، بابل و آمل آمده بودند که رو حساب همزبانی ،مرا تشویق می‌کردند. وقتی داور سوت شروع مسابقه را زد ظرف مدت یک دقیقه و ده ثانیه توفیق را ضربه فنی کردم. سعدیان داور وسط گفت ولش کن. من گفتم تا دیگر داوران نیایند من گردنش را ول نمی کنم چون ممکن است شما دوباره پشیمان شوید و بخواهید کشتی مجدد بگذارید. در همان لحظه در بین جمعیت یک نفر مازندرانی با صدای بلند فریاد زد، زنده باد ببر مازندران و از آنجا این لقب به من داده شد».

حبیبی به دلیل شهرت بسیار بعدها وارد سیاست شد و چهارسال نماینده بابل در مجلس بود. او می‌گوید: «در آن رای‌گیری سی‌وپنج هزار رای آوردم که خیلی هم بود. علتش این بود که مردم بخاطر ورزش به من رای دادند. خوب من هم در زمانی که در مجلس بودم سعی کردم برای ورزش هم مفید باشم. در آن سال‌ها ایران میزبان بازی‌های آسیایی تهران بود و همین استادیوم آزادی در زمان ما بودجه‌اش تصویب شد. یا مخابرات استان در زمان من مرکزیتش به بابل آمد. کلیه خیابانهای بابل در آن زمان آسفالت شد. لوله کشب آب شرب شهر بابل برای دوره ماست. پل حبیبی و جاده بابل به درزی کلا هم در زمان من درست شد.»

حبیبی در سینما هم دست به ماجراجویی زده که فیلم ببر مازندران به کارگردانی سامول خاچیکیان نقطه مهم کارنامه هنری نه چندان موفق وی است. 
او بعنوان یکی از آخرین بازمانده‌های نسل اول طلایی کشتی ایران همواره مورد احترام جامعه و پیشکسوتان بوده و درگذشتش خبر مهمی در خطه شمال محسوب می‌شود.

روحش شاد و یادش گرامی.