ابوالحسن اتابکی، دکترای تاریخ، از کشف کوچک‌ترین سنگ‌نوشته باستانی با قدمت حدود ۱۶۰۰ سال در استان فارس خبر داد.
به گزارش جماران، این کتیبه که متعلق به اواخر دوره ساسانی است، بر دیواره صخره‌های دشت مرودشت حک شده و به گفته اتابکی، یکی از شاهکارهای هنر ایرانی در آن دوران به شمار می‌رود.
به گفته این پژوهشگر تاریخ این سنگ‌نوشته در ابعاد بسیار کوچک ۴ در ۷ سانتی‌متر (تقریباً هم‌اندازه یک قوطی کبریت) به نگارش درآمده و ابزار مورد استفاده برای حکاکی آن تنها نیم میلی‌متر (۲۵ گیج) قطر داشته است.
اتابکی افزود: کشف چنین آثار ارزشمندی می‌تواند به نماد هویتی یک ملت بدل شود و در آینده زمینه جذب گردشگر و رونق توریسم فرهنگی را فراهم آورد. با این حال، او ضعف‌های ساختاری و مدیریتی در وزارت میراث فرهنگی و به‌ویژه در اداره میراث فرهنگی فارس را مانعی جدی در بهره‌برداری از این ظرفیت دانست.
نجمه ابراهیمی، پژوهشگر تاریخی، نیز در توضیح این کشف گفت: کتیبه در ۹ سطر و به خط پهلوی کتابی و فارسی میانه نگارش یافته و دو سطر نخست آن بر اثر رسوبات صخره‌ای پوشیده شده است. او افزود: این سنگ‌نوشته به دست یکی از اهالی شهر استخر باستان به نگارش درآمده و حاوی متنی دینی با مضامینی پیرامون «اعمال نیک (کرفه)»، «گناه (ویناه)» و ویژگی‌های کرفه بزرگ در آیین ساسانی است. این متن توسط دکتر اتابکی خوانده و تحلیل شده و قرار است به زودی در نشریات علمی منتشر شود.
ابراهیمی ادامه داد: باور به سنجش کرفه و گناه، به دلیل اعتقاد ساسانیان به جهان پس از مرگ و جاودانگی روان، جایگاه ویژه‌ای در این دوره داشت. همین موضوع در بسیاری از متون دینی زرتشتی و سنگ‌نوشته‌های ساسانی انعکاس یافته است. نمونه بارز آن در سنگ‌نوشته‌های «کرتیر» ـ موبد بزرگ اوایل دوره ساسانی ـ و همچنین در متون مذهبی مانند «بندهش»، «وندیداد»، «ارداویراف‌نامه»، «روایت داراب هرمزدیار»، «مینوی خرد»، «دادستان دینی»، «شایست ناشایست»، «روایت امید اشو وهیشتان»، «مادیان هزار دادستان»، «صدر نثر» و «دینکرد» دیده می‌شود.
برآیند این آموزه‌ها چنین است که روان پارسایان و پرهیزکاران به سبب برخورداری از کرفه (اعمال نیک) در بهشت پاداش می‌گیرد، در حالی‌که روان گناهکاران برای پاک شدن از ویناه (گناه)، در دوزخ گرفتار پادفره (کیفر) می‌شود
