روزی که «رسول خادم» در زمان تصدی ریاست فدراسیون کشتی، تاریخ تولد جهان پهلوان «غلامرضا تختی» را به عنوان روز کشتی پیشنهاد داد، کمتر کسی تصور می‌کرد در نزدیک‌ترین فاصله به این روز، کشتی دو اسطوره بزرگ خود را از دست بدهد. تا آن زمان، شهریور فقط ماه تداعی افتخارات بزرگ کشتی و جشن ها بود.
غلامرضا تختی پنجم شهریور ۱۳۰۹ در خانی آباد تهران به دنیا آمد. رسول خادم این روز را به عنوان روز ملی کشتی پیشنهاد داد و مصوب شد. شهریور ماه سرشار از خاطرات خوش زیادی برای رشته اول ورزش کشورمان بوده است.
بیستم شهریور ۱۳۷۷ یک جوان ۲۱ ساله تهرانی، متولد یکی از نزدیک‌ترین محله ها به زادگاه غلامرضا تختی، قهرمان جهان شد. در اولین تجربه حضور در مسابقات بزرگسالان جهان و از آن مهمتر، در نخستین میزبانی کشتی جهان پس از پیروزی انقلاب اسلامی در تهران.
«علیرضا دبیر» در ۲۱ سالگی اولین مدال طلای جهانی خود را گرفت. اما فقط نزدیکانش می‌دانستند این روز، روز تولد اوست! اهل کشتی بعدها از اتفاق بزرگی که در انتخاب او افتاد، حرف زدند.
در حالی که در همه جای دنیا یک قهرمان جهان در هر رشته، حداقل سال بعد برای دفاع از عنوانش فرصت دارد، محمد طلایی که در ۱۹۹۷ در کراسنویارسک مدال طلای ۵۸ کیلویی جهان را برده بود، سال بعد در ۱۹۹۸ تهران عضو تیم ملی نبود!
چون علیرضا دبیر، جوان ۲۰ ساله تازه وارد او را در جام تختی و انتخابی تیم ملی برد و با شایستگی به دونده تیم ملی رسید و از عنوان قهرمانی جهان او، به شایستگی دفاع کرد تا ثابت کند کشتی ایران دریای بیکرانی از استعداد است که حتی جوان تازه وارد آن هم قهرمان جهان می‌شود.
اما این اتفاق برای اولین بار در ایران نیفتاده بود! سال ۱۳۳۵ شمسی یا ۱۹۵۶ میلادی، ورزش ایران برای نخستین بار طعم مدال طلای المپیک را چشید. آن هم دوبار و به فاصله دو روز و کسی که اولین مدال طلای تاریخ المپیک را برای ایران آورد، «امامعلی حبیبی» بود.
در وزن ۶۷ کیلو ۱۹ قهرمان بزرگ شرکت داشتند و هیچکس شانسی برای جوان تازه وارد ایرانی -که پیش از آن در هیچ مسابقه‌ای شرکت نکرده بود- قائل نبود. حبیبی در ۶ مسابقه ۶ حریف عنواندار جهان و المپیک را ضربه فنی کرد و با اقتدار قهرمان شد.
اما کار بزرگ او قبل از المپیک و برای انتخاب شدن در تیم ملی بود. «جهانبخت توفیق» که سالن قدیمی ورزشگاه امجدیه به نام اوست، اولین ایرانی است که به مدال طلای قهرمانی جهان در کشتی رسید. او در ۱۹۵۴ قهرمان جهان شد و در سال‌هایی که مسابقات جهانی هر سال نبود، در المپیک ملبورن باید از عنوانش دفاع می‌کرد.
اما حبیبی گمنام از مازندران آمد و سه بار قهرمان جهان را برد تا به جای او به المپیک برود. المپیکی که پس از حبیبی، غلامرضا تختی هم در وزن هفتم مدال طلا گرفت. کسی که تاریخ تولدش روز ملی کشتی نامگذاری شد و کمتر کسی باور می‌کرد که همراه او در نخستین طلای المپیک، در نزدیک‌ترین فاصله به این روز از دنیا برود.
یکشنبه سوم شهریور ۱۴۰۴ روزی تلخ برای تاریخ کشتی ایران شد. صبح خبر درگذشت امامعلی حبیبی ۹۴ ساله رسید و شب قبل از اینکه بخوابیم، رضا سوخته سرایی در ۷۶ سالگی دارفانی را وداع گفته بود. سنگین وزنه پرافتخاری که دو بار به فینال مسابقات جهانی رسید و دو مدال نقره نوبرانه آورد.
کسی که اگر بدشانس نبود و به دوره حساس غیبت‌های مکرر ایران از عرصه جهانی نمی‌خورد، خیلی بیشتر از این مدال جهانی داشت و البته که رقیب او یعنی علیرضا سلیمانی، نخستین طلای سنگین وزن را برای کشتی ایران به جای سوخته سرایی به ارمغان آورد.
حالا سوخته هم در بهشت پیش سلیمانی است. دو صاحب بازوبند پهلوانی کشور، درست مثل تختی و حبیبی که با هم طلای المپیک گرفتند و پهلوان کشور بودند. عظمت و بزرگی این نام ها به حدی است که هرگز از حافظه ورزش ایران پاک نخواهد شد...
