باز هم هفته دولت فرارسید؛ اما امسال بیش از هر سال، مردم کشور و به‌ویژه چهارمحال و بختیاری با تمام وجود ضعف زیرساخت‌ها را احساس کردند. متأسفانه دولت‌ها تاکنون به توسعه زیرساخت‌های اساسی اهمیت کافی نداده‌اند.
چند سال پیش یکی از سرمایه‌گذاران در جلسه ستاد تسهیل و رفع موانع تولید استان می‌گفت: «سال‌هاست برای احداث نیروگاه خورشیدی به این استان می‌آیم اما هنوز موفق به دریافت مجوزات لازم نشده‌ام، حتی چندین بار در مسیر دچار حادثه شده‌ام.» اگر همان زمان این موضوع جدی گرفته می‌شد و خانواده‌ها نیز با مشوق‌هایی به نصب سامانه‌های خورشیدی خانگی ترغیب می‌شدند، امروز شاهد چنین شرایطی نبودیم.
مسئولان استان تأکید دارند که چهارمحال و بختیاری با تابش فراوان خورشید و موقعیت جغرافیایی خاص، یکی از استان‌های مستعد در زمینه انرژی خورشیدی است. تاکنون برای احداث نیروگاه‌های خورشیدی در استان ۷۶۲ مگاوات موافقت اصولی صادر شده و بیش از ۴ هزار مگاوات پروژه جدید در دست بررسی است. این رقم چند برابر مصرف پیک استان (حدود ۶۰۰ مگاوات) بوده و می‌تواند بخش بزرگی از ناترازی انرژی را جبران کند. همچنین عملیات اجرایی ۱۰ نیروگاه جدید با ظرفیت ۷۳.۹ مگاوات آماده آغاز بوده و بررسی نیروگاه‌های بزرگ بالای ۱۰۰ مگاوات در دستور کار است. شهرستان‌های بروجن، بن و شهرکرد نیز به عنوان قطب‌های اصلی توسعه انرژی خورشیدی معرفی شده‌اند.
با این وجود، مردم امیدوارند این وعده‌ها از روی کاغذ به نیروگاه‌های واقعی و ملموس تبدیل شود. چرا که در کنار بحران انرژی، استان در حوزه آب نیز شرایط مطلوبی ندارد و بسیاری از روستاها همچنان با تانکر آبرسانی می‌شوند.
به نظر می‌رسد به جای آنکه صرفاً از ناترازی انرژی سخن گفته شود، مسئولان باید بپذیرند که بخش بزرگی از مشکلات موجود ناشی از ناترازی مدیریتی است؛ مسئله‌ای که نیازمند تصمیم فوری، برنامه‌ریزی جدی و عملگرایی واقعی است.
