روزبه چشمی کاپیتان استقلال در طول نود دقیقه دیدار تیمش مقابل ذوب آهن با عصبانیت شدیدی مواجه بود و جریان بازی کاملاً برخلاف میل او پیش می‌رفت. چشمی که از رفتار و حرکات بازیکنان ذوب آهن به شدت عصبی شده بود، بارها درگیری لفظی با آنها پیدا کرد، نکاتی به داور منتقل کرد و در یک صحنه اعتراض شدیدی به قضاوت داشت؛ فریادهای او اگر با دخالت به موقع هم‌تیمی‌هایش همراه نمی‌شد، می‌توانست به کارت قرمز و اخراجش از زمین منجر شود.
این عصبانیت تنها محدود به زمانی که در زمین حضور داشت نبود و پس از خروج از زمین و نشستن روی نیمکت، یک لحظه هم آرام نداشت. چشمی مدام با بازیکنان داخل زمین صحبت می‌کرد، ناراحتی خود را از از دست رفتن موقعیت‌ها نشان می‌داد و بعد از گل تساوی استقلال، نخستین بازیکنی بود که خودش را به رامین رضاییان رساند تا شادی و انرژی خود را با هم‌تیمی‌اش تقسیم کند.
روزبه چشمی با بستن بازوبند کاپیتانی و با توجه به تجربه حواشی فصل گذشته و غیاب سرمربی روی نیمکت، مسئولیت سنگینی بر دوش خود حس می‌کرد و اصلاً نمی‌خواست تیمش در همان ابتدای فصل شکست تلخی را تجربه کند یا وارد حاشیه شود. تلاش‌های او و هم‌تیمی‌هایش در نهایت باعث شد استقلال از فشار روانی عبور کند و به نتیجه‌ای که می‌خواست دست یابد.
استقلال شکست سه بر یک را در این مسابقه در نهایت با نتیجه سه بر سه به پایان رساند و برخلاف اتفاقات سال گذشته تلاش‌های بازیکنان به دل هواداران نشست و آنها را بعد از سوت پایان بازی تشویق کردند.
