به گزارش اقتصادنیوز، دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا اصرار دارد همانطور که باراک اوباما رئیس‌جمهور پیشین این کشور یک جایزه صلح نوبل در خانه دارد، او هم یکی از این جوایز را دریافت کند. برخی از رهبران سیاسی تا امروز از کمیته صلح نوبل درخواست کرده‌اند تا به ترامپ جایزه اهدا کند. اما پرونده کارهای او به هیچ وجه شایستگی‌اش را تائید نمی‌کند .
نینا ال خروشچوا در اندیشکده پروجکت سندیکیت نوشت: دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا ظاهرا نمی‌تواند تحمل کند که باراک اوباما برنده جایزه صلح نوبل شده و او سهمی از آن نداشته باشد. در حالی که نوبل صلح برای اوباما، جایزه‌ای زودهنگام بود و تنها چند ماه پس از ورودش به کاخ سفید اعطا شد، دریافت جایزه از سوی ترامپ یک طنز مضحک خواهد بود و جایزه صلح را به یک لطیفه تبدیل خواهد کرد.
کمپین برای کسب جایزه نوبل چیز جدیدی برای افراد برجسته، به‌ویژه مردان جاه‌طلب، نیست. دانشمندان، اقتصاددانان و حتی شاعران برای آن تلاش می‌کنند. اما جهان هرگز شاهد کمپینی به گستاخی و غیرواقعی مانند آنچه دونالد ترامپ برای جایزه صلح نوبل به راه انداخته، نبوده است.
جایزه صلح نوبل معتبرترین افتخار جهانی برای بازسازی یا تحکیم صلح است. دریافت‌کنندگان آن توسط کمیته‌ای از نروژی‌های برجسته که توسط پارلمان نروژ منصوب شده‌اند، انتخاب می‌شوند. تصور اینکه این کمیته باور ترامپ به شایستگی‌اش برای دریافت این جایزه را تایید کند، دشوار است.
یکی از دلایل این است که ترامپ در هر فرصتی اروپا، که نروژ بخشی از آن است، را تحقیر می‌کند. او بارها تهدید کرده که گرینلند، قلمروی خودمختار دانمارک، همسایه نروژ، را تصاحب خواهد کرد و به نظر می‌رسد مشتاق تضعیف اتحاد ناتو (که نروژ نیز عضوی از آن است) باشد. در همین حال، او نسبت به کسی که مسئول بزرگ‌ترین جنگ زمینی اروپا از زمان جنگ جهانی دوم است، رفتاری چاپلوسانه دارد و رئیس‌جمهور کشوری که در حال دفاع است را تحقیر می‌کند.
به‌نظر می‌رسد که ترامپ به طور کلی از خودکامگان حمایت می‌کند. او اخیرا تعرفه‌های سنگینی بر برزیل اعمال کرد تا این کشور را به دلیل تلاش برای پاسخگو کردن ژایر بولسونارو، رئیس‌جمهور سابق برزیل، به دلیل تحریک کودتایی الهام‌گرفته از ترامپ در سال ۲۰۲۲ مجازات کند. همچنین او به شدت از بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر اسرائیل، حمایت کرده، این درحالیست که نتانیاهو حمله وحشیانه خود به غزه را تشدید کرده و آخرین میخ را بر تابوت توافقات اسلو، مهم‌ترین دستاورد دیپلماتیک نروژ در نیم‌قرن گذشته، کوبیده است.
اگرچه توافقات اسلو به صراحت از ایجاد دولت فلسطینی در کنار اسرائیل حمایت نکردند، اما زمینه‌ساز راه‌حل دو کشوری شدند و نهادهای خودگردان فلسطینی را در کرانه باختری و غزه ایجاد کردند. اکنون، اسرائیل نه‌تنها غزه را ویران کرده و جمعیت آن را گرسنه نگه داشته، بلکه پروژه شهرک‌سازی جدیدی در کرانه باختری تصویب کرده که عملا مانع ایجاد دولت فلسطینی در آنجا می‌شود. اما ترامپ نه‌تنها از اقدامات نتانیاهو دفاع می‌کند، بلکه منتقدان او از جمله نروژ را مجازات می‌کند.
رفتار ترامپ در داخل کشور نیز نشان‌دهنده تحقیر مشابهی برای گفت‌وگو و آشتی است. در دوره اول ریاست‌جمهوری‌اش، گزارش شده که او از ژنرال مارک میلی، رئیس ستاد مشترک ارتش، پرسیده بود آیا نیروهایی که به واشنگتن دی‌سی فراخوانده شده بودند، می‌توانند به پای معترضان شلیک کنند. امروز، او نیروهای گارد ملی را به شهرهایی اعزام می‌کند که نه به آن‌ها نیاز دارند و نه از آن‌ها استقبال می‌کنند، در حالی که پناهجویان، مهاجران قانونی و حتی شهروندان آمریکایی، از جمله کودکان، را بدون روند قانونی بازداشت و اخراج می‌کند.
البته، در دنیای ترامپ که حقایق به عنوان داستان رد می‌شوند و دروغگویی مدام در جریان هر چیزی شدنی خواهد بود. ما شاهد بوده‌ایم که یکی پس از دیگری، رهبران جهان چاپلوسی او را کرده کرده و در برابر زورگویی‌اش تسلیم شده‌اند. در واقع، او قبلا کارهایی را برای اینکه نوبل صلح بگیرد انجام داده است. در مورد پاکستان البته صلحی به معنای واقعی رخ نداده و در زمینه کامبوج هم حرف بسیار است.
اما کمیته نوبل حتی نمایش‌های گروتسک‌تر از این هم داشته است . در سال ۱۹۳۹، دوازده عضو پارلمان سوئد در واقع نویل چمبرلن، نخست‌وزیر وقت بریتانیا، را برای نقشش در مذاکره توافق مونیخ با آدولف هیتلر در سال قبل برای جایزه صلح نوبل نامزد کردند. در نهایت، کمیته نوبل تصمیم گرفت در آن سال جایزه‌ای به کسی اعطا نکند.
این تصمیم دوراندیشانه بود: توافق چمبرلن، که به رژیم نازی اجازه داد منطقه سودتنلند چکسلواکی را ضمیمه کند، تنها او را برای آغاز حملات برق‌آسا علیه دیگر دموکراسی‌های اروپایی جسورتر کرد. طنزآمیز است که ترامپ فکر می‌کند بهترین شانس او برای کسب جایزه صلح نوبل در توافقی شبیه به مونیخ نهفته است که اوکراین را مجبور به واگذاری بخش‌های وسیعی از خاک خود به روسیه می‌کند، کشوری که بعید است تا زمانی که اوکراین کاملا تحت سلطه قرار نگیرد، راضی شود.
برخلاف ترامپ، کمیته نوبل به احتمال زیاد از مخالفان خودکامگی حمایت می‌کند تا حامیان آن. در سال ۲۰۱۰، این کمیته جایزه صلح را به لیو شیائوبو، مخالف زندانی چینی، برای «مبارزه طولانی و غیرخشونت‌آمیز او برای حقوق اساسی بشر در چین» اعطا کرد. مقامات چینی این تصمیم را محکوم کردند و شکافی پایدار بین چین و نروژ ایجاد شد، اما کمیته نوبل به ارزش‌های خود پایبند ماند. اعطای جایزه نوبل به ترامپ برای تشویق به تجزیه اوکراین پیامی معکوس ارسال می‌کند و حتی ممکن است رئیس‌جمهور چین، شی جین‌پینگ، را برای حمله به تایوان جسورتر کند.
پس چرا ترامپ با توجه به لحن تحقیرآمیزی که نسبت به ایجاد صلح دارد، مشتاق دریافت جایزه صلح است؟ محتمل‌ترین پاسخ این است که باراک اوباما یکی از این جوایز دارد. از ترویج دروغ درباره تولد اوباما در خارج از ایالات متحده تا اتهام خیانت به او، حسادت ترامپ به اولین رئیس‌جمهور سیاه‌پوست آمریکا هیچ حد و مرزی ندارد. و با این حال، اوباما برنده جایزه نوبل است و ترامپ، نیست.
البته، کاملا مشخص نیست که چرا اوباما این جایزه را دریافت کرد، جایزه‌ای که تنها چند ماه پس از ورود به کاخ سفید در سال ۲۰۰۹ به او اعطا شد.
در آن زمان تنها دستاورد واقعی او ایجاد الهام از طریق سخنرانی‌های پرشور بود. شاید اوباما عمدتا به این دلیل پاداش گرفت که شباهت کمی به سلف خود، جورج دبلیو بوش، داشت که در سال ۲۰۰۳ با ادعای جعلی وجود تسلیحات کشتار جمعی در عراق به این کشور حمله کرد.
در حالی که جایزه صلح نوبل اوباما زودهنگام بود، جایزه‌ای برای ترامپ طنزی محض خواهد بود. اگر او به نحوی کمیته نوبل را مجبور به اعطای جایزه به خود کند، جایزه صلح به یک لطیفه تبدیل خواهد شد.
